dinsdag 29 december 2015

Er was eens een warme winterdag…

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Was het nou een zomerse winter of een winterse zomer?
Er was eens een warme winterdag met een hemel met diverse kleurnuances, van zacht roze naar warm rood. De zon kleurde vanillegeel door witte nevels heen, en het leek wel of ik de geur van bloesem rook. Het deed bijna voorjaarsachtig aan. Toen ik langs een uitgestrekt akkerveld liep, zag ik het witte goud in de vorm van asperges de grond uitschieten en madeliefjes zorgden in weilanden voor witte accenten. Het vale riet combineerde mooi met gele bloeiers. Was het mosterdzaad?
Twee reeën struinden langs de akkerrand en deden zich tegoed aan het verse malse groen. De lucht voelde bijna zwoel aan. Rozen bloeiden nog volop en voorjaarsbloeiers waren niet meer te temmen. Herfststormen, regen, sneeuw, wat was dat ook alweer? Moesten we nou spreken van een zomerse winter of een winterse zomer? Of een  warme naherfst? Mijn pad verder vervolgend zag ik bruine bladeren liggen als gemêleerde tapijten en in de schemering hoorde ik het melodieuze gezang van een zanglijster. Zijn stippeltjesborstje trots vooruitgezet en neerkijkend op de afgevallen bladeren als stille herinneringen van de zomer. Kondigde hij het voorjaar aan of was dit het startsein van een kentering in het weer?

© Copyright Corawriter 2015

woensdag 23 december 2015

Glooiende velden aan de Schelde


Tekst:          Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens


Een bospad leidt je naar de bron van de Schelde
De Westerschelde. Met zijn imposante zeeschepen.
Machtig varend naar grote wereldbestemmingen. Of naar het Vlaamse Antwerpen. Wanneer je in Zeeuws-Vlaanderen (Nederland) de welbekende dijk aan de Schelde opgaat, heb je een prachtig uitzicht over deze bijzondere rivier. Zilte geuren en ruisende zee geluiden doen je wegdromen en weghalen uit je dagelijkse sleur. Het licht, dat over het water weerkaatst, is altijd anders, soms fel, dan weer zacht beneveld, maar altijd van een ongekende schoonheid, zuiver en fris.
Elk uur, elke minuut, soms elke seconde zijn de lichtschakeringen anders. Je waant je even in een andere wereld. Ver weg van de hectische maatschappij. Het water, wild golvend, rustig kabbelend, of als een strakke vlakte met prachtig geschulpte wolkenpartijen in weerspiegeld.
Glooiend landschap bij de bron van de Schelde
Maar hoe anders is de omgeving aan de bron van de Schelde. Geen imposante zeeschepen of een brede zeearm. De rivier heet daar Bovenschelde en is maar een smal stroompje in een parkachtig landelijke omgeving met glooiende heuvels en slingerende landweggetjes. Houten bankjes bieden een fenomenaal uitzicht over zacht golvende akkers. Met eindeloze vergezichten. Maar dat is ook de enige overeenkomst met de omgeving bij de Westerschelde in Zeeuws-Vlaanderen.
Wil je ook eens op zoek naar de bron van de Schelde? Genieten van glooiende heuvels in plaats van kaarsrechte dijken? Reis dan af naar Frankrijk richting het plaatsje Gouy in het noorden van Frankrijk. Bordjes wijzen je de weg naar deze bron in een landelijke omgeving.
Tip: Beleef de natuur vanuit een kijkhut en lees 'Gegluur in de natuur' van december 2014
© Copyright Corawriter 2015

zaterdag 19 december 2015

Stille kracht in het universum…


Tekst:          Cora Verhelst

Fotografie: Ronny Bouwens 

Nu de dagen korter worden, en de nachten langer, de avonden kouder en de sterren feller, moet ik nog vaak aan iemand denken. Ik ga dan altijd even naar buiten, de frisse heldere winterkou in. En dan kijk ik naar die mysterieuze sterren. Ongrijpbaar, niet bevattend, soms in nevels gehuld, maar altijd fel fonkelend. Ze staan voor mij symbool voor een heel speciaal persoon. Ook ongrijpbaar, niet bevattend, in nevels verhuld, maar altijd schitterend aanwezig. Als een heldere ster. Net als de gele paardenbloem. Of, zoals we in Zeeuws-Vlaanderen ook wel zeggen, de ‘zêkebèdde’. Diep geworteld in de grond, bijna heel de zomer bloeiend, soms velden vol! Een bloemetje, zonder tierlantijnen, gewoon, weinig geurend, stil aanwezig, maar met een ongekende stralende rijkdom. Evenals mijn  oom…

Als ik een ster zie, moet ik altijd aan mijn oom denken
Hij hield van verre reizen en van sterren. In een tweede hands wagentje reisde hij de hele wereld over. Met zijn sandalen en zijn lange haar, creëerde hij een hippieachtig uiterlijk. Hij was een beetje een zonderling, maar ook een lopende encyclopedie. Hij wist veel van landen, cultuur en geschiedenis. Wanneer hij daarover begon te vertellen, kwamen de woorden als een hard stromende beek, klaterend naar beneden, om te eindigen in een bodemloos meer, helder en transparant, met eindeloze vergezichten. Zo vèr reikte zijn kennis.
Altijd op zichzelf, rustig van aard. In mysterieuze sluiers verhuld. Soms ook met een vleugje alcohol. Dat was hij. Hij keek graag naar de sterren. Hij nam ons ooit mee naar de sterrenwacht van waaruit hij via een grote koepel naar de sterren kon kijken.
Ik kon me nog herinneren, dat er rond dat gebouwtje ‘zêkebèdde’ stonden te bloeien. Je weet wel, die geelachtige zomerbloeier. Met een hele sterke wortel! Zijn officiële naam is paardenbloem. Als ik dat plantje zie, moet ik altijd even aan mijn oom denken, die helemaal idolaat was van de sterren en vaak een bezoekje bracht aan de sterrenwacht. Diepgeworteld in de sterrenmaterie. Net zo als de wortel van de paardenbloem in de grond.
Sterren, ongrijpbaar, niet bevattend
,,Hij had altijd zo van die twinkeloogjes”, hoorde ik ooit een mevrouw met een hoogblond bobkapsel vertellen. Welja, als ik dan inderdaad de sterren zie twinkelen, zo in de pikzwarte nacht, moet ik aan hem denken. Ach, hoe kan het ook anders.
Op 24 oktober 2015 overleed hij. Een hogere macht zond hem totaal onverwachts naar de sterren toe. Als een donderslag bij heldere hemel. Of als de oerknal. Hij had het zelf ongetwijfeld veel beter kunnen omschrijven. Als sterren- en heelaldeskundige.

Copyright Corawriter 2015

 

zaterdag 31 oktober 2015

Ontdek de mooiste én zeldzaamste paddenstoelen in de Clingse bossen


Tekst en fotografie: Cora Verhelst
 
Brede bospaden wijzen ons de weg naar mooie herfstobjecten
In het Zuidwesten van Nederland, net aan de Belgisch-Nederlandse grens liggen de Clingse bossen, een uitloper van het bosgebied het Stropersbos. Dit waterwingebied heeft een oppervlakte van zo’n 180 ha. Je zou hier dus heel wat uurtjes kunnen rondlopen. Dit bijzondere groene gebied is uniek in Zeeuws-Vlaanderen, omdat het zich op een dekzand bevindt. In de rest van Zeeuws-Vlaanderen vind je alleen maar zware kleigrond. In het voorjaar en in de zomer bloeit hier dan ook flora, die je nergens anders in deze regio zult aantreffen.
 ,,Door het vele zout, de schelpen en kalk in de zandgrond (en door de klimaatverandering) zijn hier meer wilde orchideeën dan in Zuid-Limburg”, vertelt Henk Knibbeler, natuurfotograaf en poëzie schrijver, én onze excursieleider van vandaag. ,,Ook is het een eldorado voor paddenstoelen, zo’n 370 soorten zijn hier al gevonden. En, er komen nog steeds soorten bij, ook hele zeldzame!” Die gaan we dan ook ontdekken, tenminste, een aantal ervan. Henk vertelt dat het Zeeuwse Landschap het terrein  beheert. Gekapt hout blijft liggen, om het bos zo natuurlijk mogelijk te houden. Het is een mooie schuilplaats voor dieren, én paddenstoelen welen tierig op, onder andere dood hout, en op de gevarieerde bosbodem. Zo wordt het hout op een natuurlijke wijze opgeruimd.

Met een groep van zo’n 10 man starten we de wandeling op de parking aan de Molenstraat in Clinge. Zonnestralen werpen prachtige lichtbundels door de bomen heen. Het zacht gefilterde licht zorgt voor een romantisch decor in het bos. ,,Die mooie gefilterde zonnestralen worden ook wel een zonneharp genoemd. Door de opstijgende condens en door het zonlicht ontstaan deze prachtige lichtbundels”, licht Henk toe.  Frisse herfstgeuren dringen mijn neus binnen. Goudgele bospaden wijzen ons de weg naar honderden herfstachtige natuurkunsten.  

,,Het Clingse bos is een eldorado voor paddenstoelen, zo’n 370 soorten zijn hier al gevonden’’
 

We zijn nog maar een paar tellen onderweg, of Henk duikt al snel van het pad af, het groene struweel in. Daar treffen we de sombere honingzwam, elfenbankjes, helmmycena’s en russela’s aan. De russela met zijn goudkleurige hoed weet zich goed te verstoppen tussen al die herfstbladeren. Wanneer we ons pad verder vervolgen, wijst Henk ons op de Amerikaanse eiken die als statige wachters het bos bewaken. De bladeren beginnen al mooi te verkleuren in de helderste goudtinten.
Reuzenzwammen en goudvliesbundelzwammen bij de beukenboom
,,Het Clingse bos herbergt een enorme variëteit aan bomen en planten. Zo tref je hier bijvoorbeeld zomer- en wintereiken aan, maar ook sparren en coniferen. Sommige bomen zijn al zo’n 150 jaar oud”, vertelt Henk terwijl hij verder op zoek gaat naar kleurrijke herfstobjecten in het bos. Omdat hij hier dagelijks rondstruint, kent hij het gebied als zijn broekzak. We banjeren door het bos, onder onze voeten knisperen de herfstbladeren en rollen we bijna weg over de vele eikels, ondertussen arriverend bij een immens hoge beukenboom, waar aan de voet reuzenzwammen als een indrukwekkende krans om de boom heen groeien. Ook de goudvliesbundelzwam staat in een paar mooie groepjes erbij. Groen mos en afgevallen bladeren zorgen voor een mooi herfsttapijtje. Op en top herfst hier! Een mede-excursiebezoekster breekt het vruchtvlees van deze zwam door midden, en voelt en ruikt: ,, Het lijkt wel op stukjes gekookte kip en de geur is van chloor!” Roept ze enthousiast uit en onze nieuwsgierigheid is gewekt. Met onze vingers strelen we het zachte vruchtvlees. Dit is paddenstoelen beleven én ontdekken in zijn puurste vorm!
Prachtige reuzenzwammen in het Clingse bos
,,De paddenstoel is eigenlijk de vrucht, waarvan de plaatjes, of de buisjes, heel belangrijk zijn voor de verspreiding van de sporen. Het eigenlijke lichaam bevindt zich onder de grond, het is een netwerk van allemaal kleine draadjes en heet de zwamvlok of mycelium. Het Zeeuws Landschap laat de bodem dan ook zoveel mogelijk met rust om het mycelium, die de paddenstoelen met elkaar verbinden, te behouden”, legt Henk verder uit. ,,Kijk, hier hebben we het geweizwammetje.” Helemaal laag op de grond, op een dode stronk, zien we kleine geweitjes als van een hertengewei. ,,De meeste paddenstoelen zijn eetbaar, boleten, bijvoorbeeld, kun je gewoon eten. Maar kijk uit voor de groene knolamaniet, die is zeer giftig!”
Henk vervolgt zijn pad en op zijn aanwijzing moeten we achter elkaar aan lopen. Dit om de paddenstoelen niet te vertrappen. ,,Hier heb je het echte hazenoortje.” Ik zie Henk in het gras wijzen. Ik kijk, maar kan alleen maar een paar dode bruine bladeren ontdekken, ze liggen verfrommeld bij elkaar. Wanneer ik buk, om het wat beter te zien, blijkt dat het echte hazenoortje te zijn! Zonder de tussenkomst van Henk, had ik er zo overheen gekeken! ,,Deze paddenstoel is uniek voor de paddenstoelenflora. Ze komt slechts op 7 à 8 plaatsen voor in Nederland, dus ook hier in de Clingse bossen.” Mede-excursiebezoekers met fototoestellen knielen neer in het gras, om deze unieke paddenstoel voor altijd te vereeuwigen. Maar terwijl de camera’s klikken en zoemen, heeft Henk alweer een andere paddenstoel gesignaleerd: de peervormige stuifzwam. Hij houdt de bolvormige paddenstoel tussen twee vingers vast en knijpt: een stofwolk ontsnapt. Wanneer Henk blijft knijpen, blijven de stofwolken maar komen. Wat een wonder dat zo’n kleine paddenstoel zoveel sporen kan produceren…

Tip: Heb je lekker gewandeld en ben je toe aan een lekkere hap of pure ontspanning? Bezoek dan eens Centrum Najade. Hier vind je rust in de sauna, pure culinaire verwennerij in het restaurant, én beauty in het schoonheidsinstituut. Ervaar de perfecte combinatie van ontspanning, gezelligheid en verwennerij bij Centrum Najade. Adres: Roskamstraat 44, Kapellebrug.

Lees ook: Gegluur in de natuur van 31 december 2014 

© Copyright Corawriter 2015

 

donderdag 15 oktober 2015

Mis poes


Tekst: Cora  Verhelst                                                                          
Fotografie: Ronny Bouwens 

Ik ben Dimpey, een eigenwijs en pittig katertje. Een Europese korthaar wel te verstaan. Op mijn rug allemaal streepjes, buikje is wit en het unieke is dat ik een sproetje op mijn neus heb. Daar kun je mij altijd aan herkennen!
 
In het asiel...
Mijn leven begon in het asiel. Waar ik precies vandaan kom? Geen idee. Niemand heeft het mij verteld en ik kan het mij ook niet herinneren. Maar op een dag kwam mijn baasje mij ophalen. Samen met zijn vriendin. Tenminste, dat dacht ik. Achteraf gezien bleek het wel een vriendin te zijn, maar dan op platonische basis. Ik zie hem nog binnenkomen. Ik dacht nog: die moet ik hebben. Hij zat onder de sproetjes, ik met streepjes, een mooie combi toch?  In eerste instantie had hij één van mijn broertjes vast. Dat ging dus finaal de verkeerde kant op! Ik drong mezelf snel op de voorgrond, in de hoop dat hij mijn koddige sproetje op mijn neus zou zien.

,,Streepjes en sproetjes, dat leek mij een leuke combi!”
 
En jawel hoor! Mijn plannetje lukte! Ik mocht met hem mee! Een kattenbak en een snoezig schaaltje met brokjes stonden al voor me klaar. Water drinken deed ik gewoon uit de kraan. En als mijn baasje uit zijn werk kwam, kreeg ik een blikje overheerlijke worstensap. Je kent het wel, een aftreksel van knakworstjes.
Ik leefde een viertal jaren op een flat. Om mezelf uit te leven nam ik regelmatig een run: ik begon op het balkon, racete schuin door de bocht tegen zijn aftandse bank aan, recht de keuken in. Heerlijk vond ik dat.
Na die enerverende vier jaar vond ik het tijd worden voor een bazinnetje erbij. Ik had het wel gezien op de flat, ik wilde een tuin. Mijn nieuwe bazinnetje kwam regelmatig bij ons op bezoek. Wanneer ze vertrok, liep ik een eindje over de galerij achter haar aan. Ik keek dan halverwege mijn achtervolging achterom, en zag dan mijn baasje staan. Ik wist, dit moet niet te lang meer gaan duren. Al snel
'Ik klom gelijk de bomen in'
verhuisde ik naar het huis van mijn bazinnetje. Met een weelderige wilde grote tuin erachter! Ik vloog gelijk de bomen in. Alleen begreep ik niet wie die gekke mevrouw was die steeds met haar ‘pootjes’ zo stond te trappelen. Dat had ik een mens nog nooit zien doen! Al snel kwam ik erachter dat die grote tuin helemaal niet onder het beheer viel van mijn bazinnetje. Er bleek ook nog zoiets als een buurvrouw te bestaan… 
 
Om aan het hectische leven te ontsnappen, pakken mijn baasjes regelmatig de camper om erop uit te trekken! Uiteraard reis ik dan mee. Tijdens deze tripjes halen ze de grootste grappen met mij uit. Mooi dat ik daar niet in trap! Ik ben slimmer dan dat.
 
,,In de steengroeve beklom ik de 8 meter hoge muur” 
 
Zo stonden we een paar dagen op de ene camperplaats waarna we daarna weer 30 km verder op een camping bivakkeerden. Had ik net alle bosjes besnuffeld, de bomen beklommen en alle campers van binnen bekeken, reden we weer verder naar de volgende standplaats! Je raadt het al, begon ik heel mijn riedeltje weer overnieuw. De laatste keer stonden we zelfs in een steengroeve. Had ik heel die 8 meter hoge muur beklommen! En weet je wat voor geintje ze toen uithaalden? Verhuisden ze 1 dag later 3 campeerplaatsen verderop. Kon ik weer alles gaan besnuffelen. Maar ik liet me niet gek maken. Ik leefde mij uit op een patrijs, die was rennend met zijn staart tussen zijn pootjes de camping afgerend. Maar het mooiste avontuur dat ik heb beleefd, was toen we op de zoveelste camping na veel wikken en wegen een plaatsje hadden gevonden. Nog dezelfde dag verhuisden mijn baasjes  de camper naar een ander plekje, wel op dezelfde camping.
Alle vakantie avonturen laten bezinken
Mijn bazinnetje ging te voet en riep mij en beduidde mij dat ik mee moest komen. Stiekem schoot ik elke keer de bosjes in. Na al dat gestress, moest ze nodig naar het toilet, waarna ze nog geen halve minuut later al gillend weer naar buiten kwam gerend, omdat ze dacht de motor van onze camper te horen en dat mijn baasje er stilletjes vandoor zou gaan en haar per ongeluk vergat mee te nemen. Ik zal nooit meer de uitdrukking op haar ‘snuit’ vergeten, toen ze zag dat een andere camper zijn motor had gestart.


Ach ja, uiteindelijk gaan we altijd met z’n drietjes weer naar huis. Daar kan ik dan voor een half jaar wat bijkomen, alvorens weer nieuwe camperavonturen te beleven. En die trappelende buurvrouw? Die maakt het leven thuis weer spannend!

Lees ook: 'Ik koos voor Mickey, en Mickey? Mickey koos voor ma' van juli 2013

© copyright Corawriter 2015

zondag 7 juni 2015

De kunst van het stukje schrijven


Stukjes schrijven, artikelen, verslagen, reportages, portretten, profielen, nieuwsverslag, aankondiging, noem maar op. Doe jij het wel eens? Of is het één van je talenten? Misschien heb je er een hekel aan, of juist niet. Wellicht zit je s ’avonds achter je bureau zomaar wat te typen. Of ben je meer van op het internet surfen? Dat is niet zo aan mij besteed. Ik doe dat eigenlijk maar zelden. Maar wacht eens even. Ik hoor een sirene. Het komt steeds dichterbij. Ik kijk uit mijn raam, dat ik nodig weer eens moet zemen, en zie een politieauto voorbij scheuren. De zon schittert in de kreek. Kort daarna stopt het indrukwekkende geluid. Even kijken op internet. Mijn nieuwsgierigheid moet dringend bevredigd worden. Sorry hoor, het duurt maar heel even. Dit gaat voor. Even kijken bij de 112 meldingen. Ambulance, wacht nee, politie, die moet ik hebben. Politie naar Jacob Oliestraat in Azewijn. Dat is in de Zuidpolder. Nee. Ik zit verkeerd. Sorry. Dat is nog van 10 april. Dat is de recentste melding. En het is nu….21 april. We zitten weer al wat verder in de maand. Jeetje, wat gaat dat toch snel hè? Het is weer al bijna mei. Heerlijk.

“Een column? Wat houdt dat eigenlijk in?”

De graskanten zullen binnenkort een spectaculaire metamorfose ondergaan van een grauwe groene winterkleur naar zomers frisgroen met tapijten van de weelderigste zomerbloeiers met wolken van parfum. Als je dan gaat wandelen, of fietsen, wat je wilt natuurlijk, voel je je de koningin (of koning) te rijk, zo tussen al die prachtige kleuren. Afgelopen zondagochtend nog, trimde ik zowaar door  prachtige polders met zijn idyllische vergezichten en magnifieke populieren. Tussen deze enorme bomen, bloeiden tapijten van paarse bloemetjes, ik denk hondsdraf, maar weet het niet zeker. Wacht. Ik  zoek het even op. H o n d s d r a f, Wikipedia, ja, hier staat het. ‘Hondsdraf is een kruipende, geurende plant die behoort tot de lipbloemenfamilie’. En hier hebben we het: ‘De plant bloeit van maart tot juni met paarsblauwe bloemen’. Ik kijk nog even naar het blad. Want daarmee kun je de bloem het beste determineren. Het blad is behoorlijk gekarteld en niervormig. Ja, daar heb ik, afgelopen zondag, tijdens mijn trimrondje, niet meer naar gekeken. Zal ik de volgende keer eens doen. Maar goed. Stukjes schrijven. Daar hebben we het over. Het is belangrijk dat je de juiste informatie ontvangt van de persoon waar het stukje over of voor geschreven moet worden. Daarnaast moet je de sfeer goed kunnen overbrengen, gerichte vragen stellen, is dan noodzakelijk. Hetgene wat er wordt verteld, moet je ook goed kunnen vertalen naar geschreven tekst. Wat is de essentie? Wat moet de lezer weten? Wie is de doelgroep? Wat is het doel van je tekst? Die vragen moet je jezelf allemaal stellen voordat je aan een stukje begint. En dan hebben we natuurlijk ook nog de column. Maar dat is weer een ander verhaal. Daar heb ik geen kaas van gegeten…een column? Tja. Eerst maar eens kijken wat dat inhoudt…

zaterdag 25 april 2015

Goedkoop of duurkoop?

Tekst: Cora Verhelst

De cursor knippert. Het blad van mijn scherm is nog maagdelijk wit. Wacht maar eens. De stroom aan woorden zal spoedig vloeien, als wijn dat wordt ingeschonken in een kristal helder glas. Dit wordt één van mijn mooiste, beste, meest legendarische, sfeervolste, spannendste, bijzonderste en meest fantastische blog! Dit gaat een succes worden! Ik hoop niet gestoord te worden, want elke prikkel zorgt voor een verminderde concentratie. Wacht, mijn vriend zegt wat. Wat? Wat vind je zo slecht niet? De plank voor de eekhoorn, voor onder het voederhuisje. Wat? Zwart gemaakt? Hè? Zwart gemaakt? O ja, je hebt de plank zwart gespoten. Nee, geeft niet. Het eekhoornhuisje is nu toch klaar, overal voer, op de plank, in het huisje. Als hij maar komt. Wie? O ja, de eekhoorn. Wat zeg je? Straks lekker douchen, zegt hij. Ik neem een slok melk, voor extra concentratie en inspiratie. Ik wacht tot het komt…ik hoor de afwasmachine ritmisch ronken, auto’s rijden af en toe voorbij. Wacht eens even, er schiet mij wat te binnen. Had ik je al verteld dat we afgelopen weekend een paar daagjes aan de kust hebben verbleven? Toen we daar waren, zijn we gaan fietsen langs slingerende dijkjes en glooiende duinen en op de achtergrond een ruisende zee.
,,Tweehonderddertig duizend?! Laat maar zitten, die frambozen. Ik koop ze wel op de markt voor 2 euro dertig. Net zo lekker.''
 
En ineens, zagen we een bord. Te koop, stond erop. Het hoorde bij een huisje onderaan een dijk. De woning netjes verzorgd, met een schuur en ruimte voor een moestuin. Je kijkt zo het land in. Heerlijk! Wat een vrijheid! En vlak bij het strand. Ideaal om even uit te waaien. Ik zie me er helemaal zitten. Beetje tuinieren, beetje groente en fruit kweken. Wat dacht je van worteltjes, boontjes, frambozen. Heerlijk, verse frambozen voor in de yoghurt of op een hete zomerdag op een ijsje. Met wat slagroom, natuurlijk. Mmmm. Hoeveel kost dat huisje? Even kijken. Even googlen. Liniedijk, Versvliet. Internet zoekt het even voor me op. Wacht, hier heb ik het; 230! Nee! Tweehonderdertig duizend?! Laat maar zitten, die frambozen. Ik koop ze wel op de markt voor 2 euro dertig. Net zo lekker. En een stuk goedkoper! Maar goed. Ik dwaal weer helemaal af. Weer terug naar mijn blog. Het spannendste moet nog komen. Maar wacht even, hoe laat is het? Acht uur? Het weer begint zo. Ik zet even de tv aan. Sorry hoor, ik moet het weer zien. Even kijken of het zomers wordt morgen en ik toch echt dat ijsje kan gaan eten met die heerlijke frambozen. Sorry, dat spannende item heb je echt nog van mij tegoed. Maar dan wel in een volgende blog. Nog even geduld…
Copyright Corawriter 2015