Tekst en fotografie: Cora Verhelst
Kerstmis 2012. Ik sta bij de boom. Onderaan de boom zie
ik prachtige witte parels, ik wil ze tellen maar het zijn er teveel. Tijdens de
mooiste tijd van het jaar krijg ik het prachtigste en niet betaalbaarste
cadeau. Ik zou ze willen pakken en om mijn hals willen hangen. Maar ik laat ze
aan de boom vastzitten. Daar komen ze het beste tot hun recht…
Regen, regen
en nog eens regen. Al heel het jaar door. Toch besluiten we met Kerstmis ons
niets aan te trekken van de natte weersvoorspellingen. We trekken geen regenpak
aan en nemen geen paraplu mee. We stappen in de auto en rijden door het
Zeeuws-Vlaamse landschap richting de Braakmanbossen. Bij het bordje dat aangeeft
dat je naar rechts moet afslaan naar de Braakmanbossen Noord gaan wij linksaf.
Een eindje verderop parkeren wij de auto. De hemel trekt open, grauwe wolken wijken
uiteen. Links en rechts van ons akkers met donkerbruine klei, blinkend als een
spiegel. Maar ook groene velden met lage dijkjes. Onvoorstelbaar dat ze vroeger
dachten dat die de zee tegen hielden. Het is twaalf uur en voordat we het bos
ingaan, schijnt een lage zon in ons gezicht. Terwijl we een walletje aflopen
naar beneden krijgen we toegang tot het bos. Even verderop lopen we langs een
watertje omzoomd met bomen en struiken.
De struik van de kardinaalsmuts draagt
nog enkele oranjeroze vruchtjes. We lopen over een groen pad met af en toe
kuilen. Als je niet uitkijkt, zak je een halve meter de grond in! We lopen
verder langs een strook met bomen en zien een eekhoorn. Hij huppelt over de
grond en wanneer we dichterbij willen komen, klimt hij de bomen in. Vlakbij het
wandelpad ligt een omgezaagde boom. Witte zwammetjes bekleden de stam. Regendruppels
hangen als parels aan de paddenstoelen. Dan schijnt de zon recht op de
zwammetjes. De witte parels glanzen. Wanneer ik ze streel, voelen ze zacht aan.
De zon verwarmt mijn handen. Het is winter maar ik beleef intensere
ervaringen dan in de zomer.
Zomaar een weetje….
Wist je dat
kerstmis in vroegere tijden ook al het
feest van het licht werd genoemd? Op deze dagen staat namelijk de zon op zijn
laagst. Daarna gaan de dagen weer lengen. De heidenen vierden dit met diverse
rituelen. Het vieren van de zonnewende en het verjagen van boze geesten deden
ze met veel lawaai en herrie. Dit is de voorloper van ons oorspronkelijke
vuurwerk.
Zomaar een spreekwoord uit de oude
doos….
Je zit te
zwammen:
Je vertelt
onzin.
Zomaar een beetje geschiedenis….
Toen de
Christenen in ons land kwamen om het verhaal van het kind Jezus te verkondigen,
merkten ze dat de oude rituelen van de heidenen moeilijk af te schaffen waren.
Daarom besloten de Christenen om de geboorte van Christus tijdens de periode
van de zonnewenderituelen te vieren. Beide
groeperingen hadden hiermee een overeenkomst: namelijk het vieren van het
licht. Bij de Christenen wordt Jezus ook als het “Licht der wereld” beschouwd.
Zomaar wat kerstmis internationaal….
In Mexico
begint het kerstfeest al op 16 december. Tot 24 december zijn er dan de
“posada’s”. Dat zijn optochten van kinderen en volwassenen waarbij beelden van
Maria en Jozef worden meegedragen. De Mexicanen spelen dan na hoe Maria en
Jozef op zoek zijn naar een logeeradres. De baby Jezus wordt op de laatste dag
meegedragen die op het einde van de avond in een kribbe wordt gelegd.