vrijdag 8 november 2019

Stille kracht in het universum…

Mysterieuze sterren, ongrijpbaar, niet bevattend
Waar geen lucht is, kan geen geluid bestaan. Uiteenspattende sterren, botsende sterrenstelsels, zelfs de oerknal waarmee de kosmos een kleine 14 miljard jaar geleden werd geboren: alles in het heelal voltrekt zich in absolute stilte…  (bron: Roots december 2015)







Nu de dagen korter worden, de nachten langer, de avonden kouder en de sterren feller, moet ik nog vaak aan iemand denken. Ik ga dan altijd even naar buiten, de frisse heldere winterkou in. En dan kijk ik naar die mysterieuze sterren. Ongrijpbaar, niet bevattend, soms in nevels gehuld, maar altijd fel fonkelend. Ze staan voor mij symbool voor mijn oom. Ook ongrijpbaar, niet bevattend, in nevels verhuld...
Hij hield van verre reizen en van het bestuderen van sterren. In een twee hands wagentje reisde hij heel de wereld over. Met zijn sandalen en zijn lange baard en haren, creëerde hij een hippieachtig uiterlijk. Hij was een beetje een zonderling, en ook een lopende encyclopedie. Hij wist veel van landen, hemellichamen en geschiedenis. Wanneer hij daarover begon te vertellen, kwamen de woorden als een hard stromende beek klaterend naar beneden om te eindigen in een bodemloos meer, helder en transparant, met eindeloze vergezichten. Geboren in dat kanaaldorp in Zeeuws-Vlaanderen waar grote wereldse zeeschepen zachtjes ruisend als zijden rokken door het water glijden terwijl de sterren aan de hemel fel fonkelen. Was daar zijn fascinatie voor dat reizen en die sterren vandaan gekomen? Verliet hij ’s avonds het statige huis dat zijn vader zelf ontworpen en gebouwd had, om zich te laten toejuichen door deze gigantische vaartuigen in donkere nachten? 

Jarenlang hoorde ik niets van mijn oom. Soms liep ik over straat, zoekend naar hem. Naar mannen met lang haar en lange baarden. En dan vroeg ik mij wel eens af: hoe zou het toch met hem zijn? Hoe zou zijn leven verlopen? De herinneringen aan hem koesterde ik als een dierbare vakantiefoto van een imponerend Noors fjord. Soms hoopte ik ooit weer een glimp van hem op te vangen. Het voelde  alsof ik zocht tussen duizenden sterren in een diepblauwe nacht. Totdat hij zomaar ineens weer in mijn leven verscheen om later weer te verdwijnen op miraculeuze wijze. Om vervolgens nooit meer terug te keren, om voor goed uit mijn leven te verdwijnen. Maar goed, dat wist ik toen nog niet. Verrast door zijn metamorfose nam hij toch weer opnieuw deel aan mijn leven. Met zijn haren deze keer een stuk korter en zijn baard gemillimeterd. Hij was een gedistingeerde man geworden en zijn naam was eveneens veranderd in een sjiekere versie. Bovendien was hij geïntegreerd in een bestaand gezin en ik begon hem ook weer vaker te zien. Met vaker bedoel ik zo’n één à twee keer per jaar. Maar dat was veel gezien de frequentie van de bezoekjes in het verleden.

Nog wel altijd op zichzelf, rustig van aard. In mysterieuze nevels verhuld. Soms ook met een vleugje alcohol. Het was ook in de hernieuwde kennismaking dat hij mij liet proeven van zelfgemaakte likeuren en mij meenam naar de sterrenwacht van waaruit hij via een grote koepel naar de sterren kon kijken. Ik kan me nog herinneren, dat er rond dat gebouwtje ‘zêkebèdde’ stonden te bloeien. Zijn officiële naam is paardenbloem. Je weet wel, die geelachtige zomerbloeier. Met een hele sterke wortel! Bijna heel de zomer bloeiend, soms velden vol. Een bloemetje, zonder tierlantijnen, gewoon, weinig geurend, stil aanwezig, maar met een ongekende stralende rijkdom. Net als mijn oom. 
De sterren staan symbool voor mijn oom

De jaren kabbelden voorbij als slingerende beken in Noorse landschappen en toen ik ouder werd, wilde ik weer op zoek gaan naar die authentieke oom. Die flamboyante figuur uit de zeventiger jaren. Met dat lange rode haar. Met diezelfde rode glans die ik af en toe over mijn eigen haren zag gloeien.  Daarvoor moest ik wel zijn nieuwere versie spreken. Ik heb hem toen nog één keer gezien. Tijdens deze ontmoeting voelde ik dat er iets niet klopte. De zwijgzaamheid die rond hem heen hing, stond in sterk contrast met andere stille momenten die als welkome zinderende warme zomerdagen hem vergezelden. Deze keer was hij omhuld met een dikke ondoordringbare mist. Een betonnen muur, waar je zelfs met een drilboor niet doorheen kunt komen. Hij was net zo onbereikbaar als de sterren in een zomernacht. 

Het bericht kwam dan ook als een mokerslag toen ik vernam dat een hogere macht hem totaal onverwachts naar de sterren gezonden had. Een hartaanval was hem fataal geworden…
,,Hij kon wel eens wat afstandelijk zijn”, zei een mevrouw met muisgrijze haren en een bleke gelaatskleur tijdens zijn indrukwekkende crematie. Ach, die oom, soms verlegen. Een ouwe goedzak was het. ,,Hij had altijd zo van die twinkeloogjes”, zei weer een andere mevrouw met een hoogblond bobkapsel. Welja, als ik dan inderdaad de sterren zie twinkelen, zo in de pikzwarte nacht, moet ik aan hem denken. Hoe kan het ook anders. Als een donderslag bij heldere hemel verdween hij. Of als de oerknal. Hij had het zelf ongetwijfeld veel beter kunnen omschrijven. Als sterren- en heelaldeskundige...
© Copyright Corawriter 2017


Op zoek naar meer mooie vertellingen? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl  

zondag 20 oktober 2019

Bunker in de spotlights


Wuivende grassen, glooiende duinen, zand in uiteenlopende naturelschakeringen, de zee, de golven. Iedereen die op het strand loopt, is onder de indruk van dit dynamische landschap. Nog dynamischer wordt het met een enorme bunker beplakt met stukjes spiegel. In Leffrinckoucke, vlak over de grens bij België met Frankrijk, vind je zo’n bunker. De Parijs-Duinkerkse kunstenaar Anonyme liet zich inspireren door het verleden.

 Het kostte hem zo’n 1500 uur om deze megaklus te klaren. Maar na de voltooiing van zijn spiegelproject staat de bunker te fonkelen in het naturelle landschap: ,,De bunker is een symbool van de oorlog, de spiegels symboliseren het licht en de vrede. Ons verleden wordt met dit werk letterlijk ‘in de spotlights’ gezet,” geeft Anonyme als verklaring in het magazine Esprit Hauts-de-France. Verdraagzaamheid en elkaar helpen, wil hij als belangrijke boodschap meegeven. Bijzonder is het bouwwerk wel, en net zo dynamisch als zijn omgeving! Want de bunker kleurt mee met het licht van de zon wanneer die ondergaat: en dat kan variëren van geel, oranje, rood…

 Wist je dat Leffrinckoucke je ook uitnodigt voor het maken van lange wandellingen door Les Dunes de Flandres: het uitgestrekte duingebied tussen de Belgische grens en de stad Duinkerke. En wie weet spot je tijdens je wandelingen de kleine parelmoervlinder, of de zeldzame plantjes de geelster en het duinviooltje. Laat je informeren door het dichtstbijzijnde Office de Tourisme.  

Op zoek naar meer ontdekkingstochten? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl  

© Copyright Corawriter 2019

dinsdag 20 augustus 2019

Bewonder de kraanvogels in Frankrijk bij Lac du Der


Kraanvogels landen op de slikplaten bij Lac du Der
Fascinerend en indrukwekkend is de grote trek van de kraanvogels, die start vanaf hun geboortegrond in de Scandinavische landen met als eindpunt Zuid-Afrika. Om deze lange en vermoeiende tocht te onderbreken, nemen ze een tussenstop bij Lac du Der: een kunstmatig meer met een belangrijke functie; zorgdragen voor het juiste waterpeil in de Seine. Dit om te voorkomen dat de inwoners van Parijs en omliggende dorpen en steden natte voeten krijgen. Naast deze belangrijke taak is dit meer inclusief bewoners een prachtig natuurgebied van een ongekende schoonheid en met een bepaalde dynamiek, waar dus elk najaar duizenden kraanvogels neerstrijken. De slikplaten, die in de zomer onder water staan, zorgen voor belangrijke slaapplaatsen voor veel kraanvogelfamilies. Nog voor het ochtendgloren trekken ze in groepen naar de weilanden en de maisvelden om daar hun voedsel te verorberen. Zorg dat je erbij bent, want deze magnifieke vogels bezorgen een prachtig schouwspel zo vliegend in de vroege frisse ochtenduren met wisselende kleurschakeringen aan de hemel. Aan het eind van de middag keren ze terug naar de slikplaten.
Geniet van hun landingen, die door hun gracieuze vleugelbewegingentechniek op een balletvoorstelling lijken. Uitgevoerd in het uitgestrekte decor van het Lac du Der-Chantecoq. Het ‘groe groe’ geluid dat ze hierbij produceren, maakt het mystieke sfeertje helemaal compleet. Rond oktober/november landen hier zo’n 20.000 vogels. Sommige plakkers blijven, anderen vliegen door naar het zonnige zuiden. In maart keren ze weer terug naar het noorden, naar de vruchtbare gronden waar de gevleugelde families weer verder uitgebreid worden!
Maak kennis met deze opmerkelijke vogel met een vleugelspanwijdte van wel 2 meter breed, zijn grappige rode kapje en flamboyante staart!

Ook te spotten bij Lac du Der: zeearend, zilverreiger, knobbelzwaan, kuifeend en nog veel meer!
© Copyright Corawriter 2019

vrijdag 2 augustus 2019

De race

Na een week van hard werken, deadlines halen, contacten leggen en afspraken maken, is het tijd voor pure ontspanning. Maar hoe, en wat? Ik kijk naar buiten, mijn blik glijdt langs de vrolijke zomerbloeiers in de tuin. De siererwt krinkelt zich langzaam een weg langs mijn oude fiets.  Zoekend tussen de pedalen, zich oprichtend naar het licht. Langzaam klimmend en krullend om mijn zaal heen. Met zijn weelderige groene steeltje wijzend. Het is alsof hij wil zeggen: tijd voor een ritje!
Het groene woud achterlatend, wat mijn tuin bijna is, peddel ik dan ook al snel richting fietspad. De pedalen in een ritmische beweging steeds maar rond trappend. Wat een souplesse. Wat een geoliede machine. Het lijkt bijna weer vanzelf te gaan. Wanneer ik het fietspad nader, kijk ik recht de weidse polder in. Nevels omhullen het landschap. De lucht toont lichtgrijs, maar voelt als een warme deken om mij heen. Een heerlijke zaterdagse zaligheid doet mijn onrust als sneeuw voor de zon verdwijnen. Wat kan een mens zich nog meer wensen!

‘Een heerlijke zaterdagse zaligheid doet mijn onrust als sneeuw voor de zon verdwijnen. Wat kan een mens zich nog meer wensen!’
Een zacht briesje streelt mijn gezicht. Ik zie klaprozen als rode accenten in de bermen verschijnen. Gele boterbloemen staan in grote vrolijke groepen bij elkaar. Hoge grassen met hun pluimige aren maken het mistige karakter compleet. Wat een decor! Dit is puur genieten. Een gevoel van rust daalt op mij neer. Ik voel mij bijna één met het mistige landschap. De groene weilanden, strakke populieren, en zomerbloeiers glijden aan mij voorbij. Ik hang relaxed over mijn stuur naar voren, in een ontspannen houding! Als één krachtige vloeiende lijn met mijn stalen ros. Langzaam nader ik de bebouwde kom. Een mannelijke fietser in het vizier. Atletisch en breedgeschouderd. Zo dichterbij komend in het zachte zomerlandschap wil ik aan hem voorbij. Het competitiegevoel begint te borrelen. De adrenaline giert door mijn lichaam. De rust is weg. Ik wil vóór hem aan de stoplichten zijn. Eerst een medefietser, is hij nu mijn rivaal geworden. Ik race aan hem voorbij. Snel en maar met één doel voor ogen: ik wil winnen. Het zal je niet verbazen dat ik door deze adrenalinespurt als eerste bij de stoplichten aankom. Mijn vijand ver achter mij latend. Bij de stoplichten springt het licht op rood. Het is tijd voor een adempauze.
Wat een zo ontspannend fietsritje moest worden,
ontaardde in een verhitte strijd.
Mijn concurrent komt helaas hierdoor steeds dichterbij. Ik voel bijna zijn adem in mijn nek. Dit kan nooit de bedoeling zijn van mijn eigen in scène gezette race. Twee evenwijdige fietspaden wijzen de weg richting de Schelde: mijn einddoel. Het licht springt op groen. Mijn tegenstander neemt de linkerbaan. Ik de rechter: de competitie is opnieuw begonnen! Ik zie hem in mijn linkerooghoek het fietspad verder vervolgen: of moet ik zeggen het circuit. Het is een tactische keuze van hem, blijkt later. Zijn parcours kent namelijk geen obstakels, de mijne wel. Andere wegen doorkruisen mijn pad zodat ik geremd word door naderend verkeer van rechts en van links. Maar dan voegen onze wegen zich weer samen. De werkelijkheid dreunt als een mokerslag door mijn lichaam heen: hij heeft een voorsprong van zo’n 20 meter. Ik zal mij erbij neer moeten leggen: het circuit nadert steeds meer zijn einde en een inhaalmanoeuvre lijkt niet meer haalbaar. Toch lijkt het geluk ook een keer aan mijn kant te staan. Deze keer zijn de stoplichten in zijn nadeel. Ik nader hem steeds meer en meer. Tot ineens een nieuw obstakel zich in het verkeer zich aandient: drie jonge knullen vormen een blok tussen mijn rivaal en mij. Hoe moet ik mij hier tussenwurmen. Ze slingeren van rechts naar links over het fietspad. Inhalen is onmogelijk. Ik voel mij geïntimideerd door deze groep van drie mannelijke personen. Hoe jong ze ook zijn. Diverse doemscenario’s gaan aan mij voorbij. Maar dan ontwaar ik mijn breedgeschouderde bodyguard. Waar hij eerst een rivaal voor mij was, is hij nu mijn veilige haven geworden. Ik voel mij safe bij hem. Met mijn blik op zijn brede rug, fiets ik een tijdje met hem mee, en durf het bedreigende blok voorbij te steken. Met zijn tweeën vormen we nu bijna één geheel als een vloeiende tandem. Onze voeten synchroon met elkaar meebewegend. Ik voel mij weer heerlijk. Het blok van drie schoffies snel achter ons latend. Ach ja, het waren eigenlijk ook maar wat pubers. 
Zo rijden we in harmonie met elkaar samen. Maar dan begint de irritatie weer naar boven te komen. Mijn beschermengel zit mij in de weg. Ik wil hem voorbij. Het competitiegevoel keert als een tsunami terug. De eindspurt komt in zicht: ik stuur mijn tweewieler bij, de adrenaline golft weer door mijn lichaam.

‘Ik race aan hem voorbij! Snel en maar met één doel voor ogen: ik wil winnen!’
Het boost zich een weg vooruit! Met mijn tegenstander ondertussen naast mij, stoot ik mijn laatste krachten uit. Maar hij geeft niet op. Het lijkt wel of hij een tandje bijzet. Ik zie medeverkeersdeelnemers acuut remmen. Auto’s moeten stoppen. Ik zie gebalde vuisten en priemende middelvingers in mijn ooghoeken verschijnen. Natuurlijk leg ik ook niet het bijltje erbij neer. De grimmigheid moet vanaf mijn gezicht te lezen zijn. Het kan mij niets schelen: ik ga steeds harder en harder. Als ik nu moet remmen, eindig ik deze rit in een spontane salto. Dus ik moet doorgaan. Ik kan niet meer stoppen. Er zit niets anders op. De wind lijkt meer op te gaan zetten. De overwinning is nabij, maar je krijgt het niet zomaar cadeau. Ondertussen realiserend wat Leontien van Moorsel heeft doorgemaakt en al die Tour de France winnaars. Op weg naar de overwinning. Het ultieme genot. Voorovergebogen over mijn stuur, steeds sneller trappend. In een gezwinde cadans.  En ik win. Ik nader de laatste rotonde, mijn rivaal ver achter mij latend. Ik zie de Schelde. Daar is de finish. Eindelijk. Het parcours stopt hier definitief. Er is geen weg meer verder. Ik voel mij klam en uitgeput. Het zweet gutst over mijn rug als een niet meer te stoppen hete zomerregenbui. Maar ik heb het gehaald. Met mijn oude karretje. Wat ben ik trots. Een gevoel van extase baant zich een weg door mij heen. Nog niet denkend aan de weg terug…


Copyright Corawriter 2016

dinsdag 30 juli 2019

Reis met ons mee naar Amiens

Cultuur, natuur en gezellige terrasjes vind je in Amiens in Picardië

Stad aan de Somme

  Tekst: Cora Verhelst
  Fotografie: Ronny Bouwens

In de avonduren speelt zich een lichtshow af
Amiens in Picardië is een veelzijdige stad met heel wat bezienswaardigheden. Maar de mooiste en de bijzonderste willen we jou niet onthouden: zo vind je er de Hortillonnages (drijvende tuinen), en de grootste gotische kathedraal van Frankrijk die ook nog eens is opgenomen in de Unesco lijst voor Werelderfgoed.

Parkeer je camper of caravan op Camping Parc des Cygnes in Amiens, zo’n 5  kilometer van het centrum vandaan. Een fietstocht of wandeltocht langs het jaagpad van de Somme leidt je er naar toe. Vergezeld door ruisende bomen en zwemmende waterhoentjes. En in de verte….komt de statige Cathédrale Notre-Dame steeds meer in zicht.
Breng een bezoek aan deze historische kathedraal met zijn drie portalen, twee galerijen met kolossale beeltenissen en het flamboyante rozet. Het interieur is verrassend helder met eikenhouten snijwerk van begin 16e eeuw. Meer dan 4000 figuren beelden Bijbelse taferelen uit.

En in de avonduren, in de nachtelijke schemering lijken de buitenbeelden tot leven te komen en te transformeren in sprookjesachtige figuren met een diversiteit aan kleuren. Wisselende lichteffecten bezorgen het godshuis een gotische uitstraling. Dat allemaal dankzij een spectaculaire lichtshow die elke avond vanaf ongeveer 22.45 uur wordt gegeven gedurende de zomermaanden.   

Drijvende tuinen in Amiens
De Hortillonnages (drijvende tuinen) vind je in een netwerk van kanaaltjes. Je kunt ze wandelend bezoeken maar nog mooier is om de tuinen vanaf een bootje te bekijken. 
Want inderdaad, een gids leid je door de labyrinten van watertjes heen. Je hoeft niets te doen: alleen jezelf verwonderen over de met fruitbomen en bloemen aangelegde tuinen. In vroeger tijden werden deze tuinen met huisjes gebruikt voor de groenteteelt. Heden ten dage zijn de woningen van de groentetelers omgebouwd tot weekendchalets. 
Je kunt voor deze rondvaart inschepen aan de 54 Bd. Beauvillé in Amiens.  

En wie al deze indrukken wil laten bezinken, kan aanschuiven bij de vele terrassen aan de Quai Bélu in de wijk Saint-Leu. Deze kleine panden met authentieke voorgevels hebben zich getransformeerd, van wat ooit de huisvesting was van oude ambachten, in gezellige barretjes, restaurants en antiekshops. The place to be in de avonduren! De verlichte gevels spiegelen zich in het trage water van de Somme!  

Camping Parc des Cygnes
111 Avenue des Cygnes
80080 Amiens 

Zomaar wat Dimpeyfeitjes in getallen: 

Ons bijzondere reisgenootje reisde bijna 10 jaar mee!
Wist je dat ons bijzondere reisgenootje genaamd Dimpey zo'n 10 jaar met ons meereisde? Zo heeft hij al een viertal landen, buiten Nederland, bezocht: België, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk. Zijn dichtst bij zijnde camperplaats was een halve kilometer van zijn thuisadres, en zijn verste reis was naar Champtocé-sur-Loire, in de Loirestreek, zo’n 685 kilometer van zijn huis vandaan. Het inmiddels dertien jarige katertje liep gewoon los en 
bezocht tijdens een vakantie zo’n 10 camperplaatsen en/of campings. In augustus wordt Dimpey 14 jaar. 


Op zoek naar meer Frankrijktips? Dan is het boek 'Zatte bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop op www.boekscout.nl en te bestellen bij elke boekhandel met het ISBN nummer: 9789402235630


© Copyright Corawriter 2019

maandag 1 juli 2019

Bezoek Le Tréport en ontdek de hoogste krijtrots van Europa

Bezoek de hoogste klif van Europa
Wie op zoek is naar een gezellige kustplaats met prachtige panorama's, moet zeker eens Le Tréport bezoeken. Parkeer hier je camper op de hoogste krijtrots van Europa en geniet van fabelachtige uitzichten. In de avonduren transformeert Le Tréport in een sprookjesachtige belevenis: de stad is dan schitterend verlicht. 
Wandelliefhebbers starten bovenop de falaises op de GR21-route die tot aan Le Havre grotendeels langs de kustlijn loopt. Maar wil je liever de sfeervolle plaats Le Tréport bezoeken, neem dan de lift naar beneden: de Funiculaire uit 1908 met in 2006 gemonteerde liftcabines laten je in zo'n 3 minuten naar beneden 'suizen'. Geniet van de brede promenade en de talrijke visrestaurants. Het loont zeker de moeite waard om rond te struinen door de oude vissersstad met gezellige terrassen.

Tip:

Helemaal idolaat van belle-époquevilla's? Je vindt ze in het nabij gelegen Mers-les-Bains. 


Op zoek naar meer ontdekkingstochten? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl 

Copyright 2019 Corawriter  ©