zondag 26 januari 2014

Uitkijk vanaf de dijk

Uitzicht vanaf de dijk over de polder
,,Je kunt hier kilometers ver kijken,” is een veelgehoorde zin van toeristen die in Zeeland op vakantie komen,  ,,en de vele dijkjes die het landschap doorbreken, zo bijzonder.” Lopend over de Oude Zeedijk vlakbij Zuidzande, ervaar je de essentie van deze twee uitspraken. Knoestige wilgenboompjes en meidoorns met bungelende rode besjes begeleiden je over de eeuwenoude verhoging die de mensen in vroegere tijden moesten beschermen tegen de zee. Vanaf deze hoogte heb je in een cirkel van 360 graden een panoramisch uitzicht over de Zeeuwse polders: een stilleven van akkers en stukjes kreek badend in  groene weilanden. 
Korstmossen liggen als een dun dekentje over de takken van de meidoorn. Over de dijk het pad volgend, hebben we het weer mee: een strakblauwe lucht omarmt de Zeeuwse polder. We zien diverse soorten wilgenbomen met holle stammen en met knoestige takken, maar soms ook met slanke stammen. 
De drinkput omkaderd met wilgenboompjes
Het pad maakt een flauwe bocht naar rechts, alhoewel de zee hier al een tijdje buitengesloten wordt, ervaar je de zilte geur van een koel briesje. We kunnen het karrenspoor rechtdoor nemen, maar we gaan naar beneden voor de eerste stop. Een picknickbank biedt uitzicht over de kreek. Hier ervaar je de stilte door de zacht kabbelende golfjes. ‘Natuurgebied Het Zeeuwse Landschap’, staat er op een bord geschreven.
In de verte prijkt de tranende watertoren van Oostburg en zien we miniatuurhuisjes van Zuidzande. Een dijk met populieren doorkruist in de verte ook maar weer eens het landschap. Een biddende torenvalk neemt ruim de tijd om zich op een muis te storten. Het pad verder vervolgend maken we een slingertje naar links. Midden in het landschap zien we een drinkput met wilgenboompjes eromheen.


,,Vanaf de Zeedijk heb je uitzicht op de bijzondere watertoren van Oostburg"



Een ruïne maakt het eeuwenoude karakter van het Zeeuwse land compleet.
Er schijnt hier vroeger een cafeetje geweest te zijn met eigengemaakt bier. Dat was nogal zurig. Je moest wel erge dorst hebben om hiervan te willen drinken.
Op de Austerlitzdijk groeien paddenstoelen
Halverwege de wandeling kun je een tweede stop nemen. Met behulp van informatiepanelen kun je over de geschiedenis en de diverse flora en fauna van deze omgeving lezen. Veel voorkomend zijn de meidoorn (wat we al wisten), hondsroos en verschillende bramen, waaronder de koebraam. Is het je ook al opgevallen dat taluds aan de ene kant steiler zijn dan aan de andere kant? Waar vroeger de zee stroomde, is het minst steil.
De Austerlitzdijk verder vervolgend, zien we omgeploegde akkers bedekt met hompen klei die als visschubben naast elkaar op het land liggen. Op de dijk ontdekken we een bosje lieflijke madeliefjes en donkerbruine paddenstoelen als dichtgeklapte parasolletjes. 
Wanneer je bovenop de dijk loopt, sta dan even stil en geniet van de weidsheid tussen de ongerepte akkers. Aan het eind van het graspad gaan we links de Brugsevaart in. Een glooiend weilandje met dottige shetlanders trekt dan direct de aandacht. Met hun chocoladebruine wollige vacht lijken ze uit een sprookje te zijn gestapt.

We weten het zeker: hier willen we naar terugkomen! Net op dat moment zien we het bord: Minicamping ‘De Paardenwei’. Je kunt het wel al raden! We hebben een plaatsje gereserveerd voor het eerste zonnige voorjaarsweekend dat gaat komen!

Lees ook: Margarethapolder: eldorado voor weide en watervogels

zaterdag 11 januari 2014

Voorjaarsstorm wordt lentebriesje


De zon piept af en toe door de wat grauwe wolken. Vogels oefenen hun eerste voorjaarsconcerten. Ik gooi de bedompte ramen open en snuif frisse lucht op, mijn longen vullen zich met nieuwe energie. Om me heen kijkend zie ik stofjes opdwarrelen wanneer de kat zijn voorjaarsrace door de kamer maakt. Hij het voorjaar in zijn kop? Ik ook. Kasten moeten weer eens opgeruimd worden, spullen opnieuw geordend, gordijnen gewassen, ik ga de lente in mijn huis welkom heten. Ik open de eerste la en pak kordaat mailings en oude tijdschriften eruit, en hé, oja, adresstickertjes, die had ik ook nog. En hier, mijn adressenboekje met Holly Hobby, wat zeg je? Holly Hobby? Of dat nog bestaat? Geen idee, bij mij wel dus, dit adressenboekje kreeg ik voor mijn verjaardag van mijn oma. En niet alleen dat. Ook gaf ze mij iedere keer een nieuwe pop. Na Mopje kwam Marianne, na Marianne kwam Bella, na Bella Toosje, afijn, ik kan zo nog wel even doorgaan. Zij bracht gezelligheid en warmte in de familie. Sinterklaasfeesten, kerstbrunches, sjoelen, lekker eten, ze genoot van het leven. Ach, wat was dat een gezellige tijd. Ik merk dat er een traan over mijn wang biggelt…maar nu moet ik echt weer verder met opruimen, sorteren en selecteren, zo schiet het niet op, die voorjaarsopruiming wordt zo een najaarsopruiming. Ik droom weer helemaal weg in mijn herinneringen. Goed doorpakken nu, ik pak een grote stapel uit de la, kleine foldertjes glijden ertussen uit: ‘Canisvliet, van stortplaats naar ereplaats’, lees ik. Ach ja, wat was dat vorig jaar een mooie wandeling die we in dat natuurgebied gelopen hebben: minuscule vlindertjes die je de weg wijzen, muren van geurende meidoorns, een wereld van sneeuwwitte fluitenkruid, paarse dekens van hondsdraf en roze miniladdertjes van vogelwikke. Aan de kabbelende kreek genieten van de warmte van de zon…mmmm, ik zie het weer helemaal voor mij. Daar moeten we dit jaar toch weer naar toe. Deze folder moet apart! Wacht, hadden we niet de foto’s op de laptop staan? Eén druk op de knop, en hij is zo opgestart. Ondertussen weer terug naar mijn ‘voorjaarsstormopruiming’, dat lijkt nu meer op een zacht geluwd lentebriesje. Ik heb nog geen vierde van mijn la opgeruimd. Hé, zie ik daar niet mijn poëziealbum? Toch even snuffelen in al die oude versjes van mensen van lang geleden….ach de voorjaarsopruiming, altijd weer boeiend…



zondag 5 januari 2014

Catching the Geocatcher

Wil je ook eens heerlijk struinen in de bossen? Rondkijken naar wilde dieren zoals de wolf, de ram, de beer en de haas? Ga dan op zoek naar de schat van Reinaert de Vos. Of, doe zoals ik, loop mee met geocacher Ronny Bouwens, of kan ik beter zeggen Ronny de Vos?

Ontdek de bijzondere 'schatten' in het bos
Met mijn bergschoenen aan en gewapend met een dikke winddichte winterjas volg ik de geocacher, zigzaggend door de natuur in de Braakmanbossen bij Hoek, want de route loopt niet altijd over de gebaande paden. Ondertussen rondkijkend of ik nog wat kan ontdekken in de natuur. Gelukkig is het droog, de lucht toont verschillende schakeringen aan blauw, grijs en wit. De bomen zijn helemaal kaal maar hebben al knoppen ter voorbereiding op de lente die straks gaat komen. We lopen over een karrenspoor, geelkleurig riet zorgt voor een kleurrijke onderbreking in de natuur. Het is winter, we kunnen dus wat dat betreft niet veel meer verwachten. Alhoewel, als je je ogen de kost geeft, valt er af en toe wat te ontdekken: een berkenboomstammetje met bekermos en gele paddenstoeltjes of het zachte gehinnik van paarden op de achtergrond.


,,Het leuke aan dit schatzoeken is dat je lekker in de natuur bezig bent en op plaatsen belandt waar je normaal nooit komt."


 Ronny, de geocacher, houdt abrupt zijn pas in, ondertussen zijn gps ontvanger raadplegend. Ik kijk op het kleine minischermpje mee dat lijkt op het monitortje van een mobiele telefoon. Ik zie op een klein plattegrondje waar we nu staan en met behulp van een pijltje  geeft hij richting aan waar de ‘speurder’ naar toe moet. ,,Luister,” verduidelijkt Ronny, ,, hij geeft een piepje wanneer je er dichtbij bent.” We struinen kriskras door een hoog veld met gras en stekelige bosjes.
Het opschrijven van het cijfer van de schat
Ik moet moeite doen om de geocacher bij te houden. Want eenmaal zijn schat op het spoor, is hij niet meer te houden. Terwijl we rondbanjeren door het struikgewas, hoor en zie ik eenden overvliegen, het zachte gekeuvel zorgt voor een gezellige sfeer in dit Braakmangebied. Bij een bosje met wat hogere takken, houdt de schattenzoeker even halt, door het dichte struikgewas zoekt hij de boom af: ,,Het valt niet altijd mee,” verzucht hij, ,,maar als je de cache eenmaal gevonden hebt, is de voldoening des te groter. Het leuke aan dit schatzoeken is dat je lekker in de natuur bezig bent en op plaatsen belandt waar je normaal nooit komt, het zoeken, iets vinden met een verhaal erachter, daar doe je het voor, “ verklapt Ronny, geocacher sinds juni 2013 en al 131 caches op zijn naam. Ik zie dat hij ondertussen de cache tussen duim en wijsvinger enthousiast naar boven houdt: ,,Weer een dier van het Reintje Vos verhaal gevonden: de kater. Elk dier heeft een nummer, die moet ik opschrijven, verder verwijzend waar ik de schat van Reintje kan vinden!”
De wolf is gevonden
Aldus de enthousiaste geocacher. Terwijl ik snel wat foto’s neem van het ‘moment suprême’ hoor ik op de achtergrond het gekir van een fazant en het gegak van ganzen. Eigenlijk best gezellig zo, lekker de natuur in, ondanks dat het winter is, op zoek naar denkbeeldige wilde dieren. Rond mij heen kijkend, ondertussen genietend van de bloeiende els, ben ik weer bijna mijn ‘schattenzoeker’ kwijt. Hup weg is hij, op zoek naar de volgende cache: met mijn laarzen soppend over een modderig pad, ontdek ik mijn speurder bovenop een bult: ,, Hier is het ook mooi, “ zegt Ronny, ,, je hebt een prachtig uitzicht over het Braakmangebied, wacht, ik neem gelijk een foto.” Met zijn armen gebarend om zich heen, duidt hij zijn kijkrichting aan. Ik hoor ganzen giebelen. De route verder vervolgend dwars door hoge grassen, bosjes, bramenstruiken, kriskras door het krekengebied vangt de schattenzoeker uiteindelijk al zijn wilde dieren. Tenslotte alle cijfers gevonden, wijst de oplossing je definitief de weg naar de schat van Reintje de Vos.
Bij het verlaten van ons struingebied, begint de schemering langzaam in te vallen. Boven het poldergebied geniet ik na van goudgele banen in de lucht, de zon gaat langzaam onder….

Nieuwsgierig geworden naar het geocachen? Meld je dan aan op de volgende site: www.geocaching .com en volg de instructies. Daar vind je ook de gegevens voor het vinden van de caches (schatten).

Wat is geocaching?
Iemand verstopt op een bijzondere plaats, meestal in de natuur, een waterdichte doos of kokertje met daarin een logboek, en verder eventueel een aantal leuke voorwerpen om te ruilen.
Met zijn hand-GPS (al voor 100€ verkrijgbaar) bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats, die hij vervolgens publiceert op de Geocache-website www.geocaching.com. Anderen lezen die coördinaten en kunnen op zoek gaan naar de cache ('schat').Vervolgens loggen ze hun bezoek op de speciale cache-pagina om hun bezoek kenbaar te maken.

Bron: www.geocaching.nl