Er was eens een warme winterdag…

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Was het nou een zomerse winter of een winterse zomer?

Er was eens een warme winterdag met een hemel met diverse kleurnuances, van zacht roze naar warm rood. De zon kleurde vanillegeel door witte nevels heen, en het leek wel of ik de geur van bloesem rook. Het deed bijna voorjaarsachtig aan. Toen ik langs een uitgestrekt akkerveld liep, zag ik het witte goud in de vorm van asperges de grond uitschieten en madeliefjes zorgden in weilanden voor witte accenten. Het vale riet combineerde mooi met gele bloeiers. Was het mosterdzaad?

Twee reeën struinden langs de akkerrand en deden zich tegoed aan het verse malse groen. De lucht voelde bijna zwoel aan. Rozen bloeiden nog volop en voorjaarsbloeiers waren niet meer te temmen. Herfststormen, regen, sneeuw, wat was dat ook alweer? Moesten we nou spreken van een zomerse winter of een winterse zomer? Of een  warme naherfst? Mijn pad verder vervolgend zag ik bruine bladeren liggen als gemêleerde tapijten en in de schemering hoorde ik het melodieuze gezang van een zanglijster. Zijn stippeltjesborstje trots vooruitgezet en neerkijkend op de afgevallen bladeren als stille herinneringen van de zomer. Kondigde hij het voorjaar aan of was dit het startsein van een kentering in het weer?

© Copyright Corawriter 2015

Glooiende velden aan de Schelde

Tekst:          Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens



Een bospad leidt je naar de bron van de Schelde

De Westerschelde. Met zijn imposante zeeschepen.
Machtig varend naar grote wereldbestemmingen. Of naar het Vlaamse Antwerpen. Wanneer je in Zeeuws-Vlaanderen (Nederland) de welbekende dijk aan de Schelde opgaat, heb je een prachtig uitzicht over deze bijzondere rivier. Zilte geuren en ruisende zee geluiden doen je wegdromen en weghalen uit je dagelijkse sleur. Het licht, dat over het water weerkaatst, is altijd anders, soms fel, dan weer zacht beneveld, maar altijd van een ongekende schoonheid, zuiver en fris.
Elk uur, elke minuut, soms elke seconde zijn de lichtschakeringen anders. Je waant je even in een andere wereld. Ver weg van de hectische maatschappij. Het water, wild golvend, rustig kabbelend, of als een strakke vlakte met prachtig geschulpte wolkenpartijen in weerspiegeld.

Glooiend landschap bij de bron van de Schelde

Maar hoe anders is de omgeving aan de bron van de Schelde. Geen imposante zeeschepen of een brede zeearm. De rivier heet daar Bovenschelde en is maar een smal stroompje in een parkachtig landelijke omgeving met glooiende heuvels en slingerende landweggetjes. Houten bankjes bieden een fenomenaal uitzicht over zacht golvende akkers. Met eindeloze vergezichten. Maar dat is ook de enige overeenkomst met de omgeving bij de Westerschelde in Zeeuws-Vlaanderen.

Wil je ook eens op zoek naar de bron van de Schelde? Genieten van glooiende heuvels in plaats van kaarsrechte dijken? Reis dan af naar Frankrijk richting het plaatsje Gouy in het noorden van Frankrijk. Bordjes wijzen je de weg naar deze bron in een landelijke omgeving.

Tip: Beleef de natuur vanuit een kijkhut en lees 'Gegluur in de natuur' van december 2014

© Copyright Corawriter 2015

Stille kracht in het universum…

Tekst:          Cora Verhelst

Fotografie: Ronny Bouwens 

Nu de dagen korter worden, en de nachten langer, de avonden kouder en de sterren feller, moet ik nog vaak aan iemand denken. Ik ga dan altijd even naar buiten, de frisse heldere winterkou in. En dan kijk ik naar die mysterieuze sterren. Ongrijpbaar, niet bevattend, soms in nevels gehuld, maar altijd fel fonkelend. Ze staan voor mij symbool voor een heel speciaal persoon. Ook ongrijpbaar, niet bevattend, in nevels verhuld, maar altijd schitterend aanwezig. Als een heldere ster. Net als de gele paardenbloem. Of, zoals we in Zeeuws-Vlaanderen ook wel zeggen, de ‘zêkebèdde’. Diep geworteld in de grond, bijna heel de zomer bloeiend, soms velden vol! Een bloemetje, zonder tierlantijnen, gewoon, weinig geurend, stil aanwezig, maar met een ongekende stralende rijkdom. Evenals mijn  oom…

Als ik een ster zie, moet ik altijd aan mijn oom denken

Hij hield van verre reizen en van sterren. In een tweede hands wagentje reisde hij de hele wereld over. Met zijn sandalen en zijn lange haar, creëerde hij een hippieachtig uiterlijk. Hij was een beetje een zonderling, maar ook een lopende encyclopedie. Hij wist veel van landen, cultuur en geschiedenis. Wanneer hij daarover begon te vertellen, kwamen de woorden als een hard stromende beek, klaterend naar beneden, om te eindigen in een bodemloos meer, helder en transparant, met eindeloze vergezichten. Zo vèr reikte zijn kennis.

Altijd op zichzelf, rustig van aard. In mysterieuze sluiers verhuld. Soms ook met een vleugje alcohol. Dat was hij. Hij keek graag naar de sterren. Hij nam ons ooit mee naar de sterrenwacht van waaruit hij via een grote koepel naar de sterren kon kijken.

Ik kon me nog herinneren, dat er rond dat gebouwtje ‘zêkebèdde’ stonden te bloeien. Je weet wel, die geelachtige zomerbloeier. Met een hele sterke wortel! Zijn officiële naam is paardenbloem. Als ik dat plantje zie, moet ik altijd even aan mijn oom denken, die helemaal idolaat was van de sterren en vaak een bezoekje bracht aan de sterrenwacht. Diepgeworteld in de sterrenmaterie. Net zo als de wortel van de paardenbloem in de grond.

Sterren, ongrijpbaar, niet bevattend

,,Hij had altijd zo van die twinkeloogjes”, hoorde ik ooit een mevrouw met een hoogblond bobkapsel vertellen. Welja, als ik dan inderdaad de sterren zie twinkelen, zo in de pikzwarte nacht, moet ik aan hem denken. Ach, hoe kan het ook anders.

Op 24 oktober 2015 overleed hij. Een hogere macht zond hem totaal onverwachts naar de sterren toe. Als een donderslag bij heldere hemel. Of als de oerknal. Hij had het zelf ongetwijfeld veel beter kunnen omschrijven. Als sterren- en heelaldeskundige.

Copyright Corawriter 2015