donderdag 27 november 2014

Gerberoy: een dottig dorpje



We gaan binnenkort op vakantie. Naar Gerberoy. Ken je dat? Gerberoy? Nee? Je wilt me toch niet vertellen dat je daar nog nooit van gehoord hebt? Wat erg! Cultuurbarbaar! Toegegeven, ik in eerste instantie ook niet. We reden er altijd aan voorbij. Aan dat Gerberoy. Stom eigenlijk. Maar we wilden ver, naar het zuiden, richting de zon. En toen ineens, wilde ik dat niet meer. Urenlang in een auto, in de brandende zon. Helemaal afgepeigerd aankomen in een snikheet dorpje, bomvol toeristen. Om bij de boulangerie binnen te gaan, moest je bijna met je ellebogen aan de slag. Ik wed dat er nog steeds Fransozen en andere toenmalige toeristen rondlopen met blauwe plekken in hun taille, of in hun rug. Maar goed, toen had ik toch maar besloten om niet meer zo ver te gaan. Was het niet mogelijk om dichtbij een leuke en sfeervolle vakantie te vieren? Mijn enige criteria waren een boulangerie en een supermarkt met Franse wijnen en kazen, wat gezellige idyllische dorpjes en velden met zomerbloeiers.   
,,Nu maar hopen dat we dat ‘minuscule dotje’ niet zomaar voorbij rijden!’’
 Verder heb ik geen eisen, echt niet. En toen ineens las ik over Gerberoy. Gerberoy, dacht ik nog, net als jou, nog nooit van gehoord! Maar toen ik het volgende over dit Franse idyllische dorpje las, dacht ik, daar moet ik naar toe! Dit jaar nog! Maar nu weet je natuurlijk nog steeds niet wat voor dorpje het is, en waar het ligt. Nou, het ligt in PicardiĆ«, in Noord-Frankrijk om precies te zijn, maar 300 kilometer rijden vanaf onze woonplaats. Dus geen urenlange reistijd, dit betekent lekker fris aankomen en stokbrood kopen in een ‘toeristenarme’ boulangerie. Ik zag het zomaar in een Michelingids staan. Er werd gesproken over een minuscuul Middeleeuws vestingplaatsje met een duizend jaar oude geschiedenis, en het is een van de mooiste dorpjes  van Frankrijk. Honderden rozenstruiken tooien de 17e en 18e eeuwse vakwerkhuizen. Het is een ‘dot’ van een dorpje, zo staat er verder in de tekst, inclusief schitterende Italiaanse tuin. Nu maar hopen dat we dat ‘minuscule dotje’ niet zomaar voorbij rijden!
Word vervolgd!
Corawriter 2014 ©