Een tipje van de lente opgelicht

Oranjetipje op pinksterbloem

We merken het al, de lente licht af en toe tipjes van de sluier op, of beter gezegd: behoorlijke tippen van de sluier; zonneschijn, bomen die al helemaal groen zijn, dekens van hondsdraf, oranjetipjes, jong grut, moeders die hun nestje bewaken, papa’s die op zoek zijn naar voedsel, dagkoekoeksbloemen en pinksterbloemen, vrolijk dansende kieviten boven de weilanden. De natuur is volop in  bedrijf, het lijkt wel of ze geen tijd te verliezen heeft. Vorig jaar een korte lente? Of bijna geen zelfs. Nu een superlange. Het lijkt wel een inhaalslag. Ik vind het niet erg hoor. Alleen word ik af en toe bedolven onder die heerlijke lentelawine. Ogen en oren tekort. Kwam het vorig jaar één voor één boven groeien, rondfladderen, nu lijkt het allemaal tegelijk te komen, te ontwaken, geboren te worden, te bloeien. Snel de fiets op, met een vaartje in standje 7, zonder elektriciteit, fietsen we op het jaagpad langs de Schelde in de Vlaamse Ardennen, de Scheldevalleiroute volgend. We zien een voor ons smal stroompje dat de Schelde blijkt te zijn, hier inclusief plonzende schildpadden.

Dagkoekoeksbloem

We peddelen langs zacht glooiende heuvels, idyllische kerktorentjes, dromerige dorpjes en zomerse weilandjes vol met pinksterbloemen en een diversiteit aan vlinders. Scheldevalleiroute? Scheldevlinderroute kan je beter zeggen. Al dat lentegefladder om  onze oren. Met de zomerzotheid al in hun hoofdjes, fladderen de oranjetipjes van de ene pinksterbloem naar de andere. En onze fotograaf? Die fladdert gewoon mee. Want om daar een foto van te maken? Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is gelukt! Het resultaat mag er zijn. Is het geen plaatje?

Op zoek naar meer ontdekkingstochten? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl.  

© Copyright Corawriter 2020

Landings- en startbaan

De straten zijn bijna verlaten en stil. In normaal drukbezochte winkelcentra hoor je soms de stilte ruisen. Maar de natuur daarentegen is in volle gang. We merken het zelfs al in onze tuin. Er is volop bedrijvigheid: vlinders die ontwaken en rondfladderen in de voorjaarszon, hommels die traag zoemend voorbij vliegen, planten die uit de grond schieten en knoppen die op barsten staan. Helemaal bijzonder is dat onze tuin sinds kort is 'getransformeerd' tot een landings- en startbaan. En dat vinden we helemaal niet erg! We staan graag onze buitenruimte af aan een precaire jonge merel. Terwijl we zelf in onze luie stoel een kop koffie achter het raam opdrinken, wordt er buiten keihard gewerkt. De vleugels wel al krachtig ontwikkeld maar nog niet volledig hanteerbaar. Het kost nog behoorlijk wat moeite om het bolle lijfje in de lucht te houden. Ongecoördineerd is het nog wel, dat vliegen. Maar gelukkig biedt onze tuin heel wat landingsattributen: een tuinstoeltje, een wilde uitstaande tak, de vuilcontainer. In opvallende rechte lijnen vliegt hij van de tuinstoel naar de container. Bochtjes maken is misschien nog wat teveel gevraagd. Maar hoe was je zelf, toen je leerde fietsen. Ondertussen propt vader merel tussen de vlieglessen door nog wat zaadjes in het snaveltje van de jonge vogel. Want al dat proberen kost volop energie. En af en toe moet er natuurlijk wat gerust worden. We laten het maar allemaal gebeuren. In navolging van niet meer de straat opgaan, blijven we nu ook uit onze tuin. Met plezier. Laat die nieuwe generatie merels maar komen. We hebben ze een tijdje moeten missen. Daarom verwelkomen we ze nu met veel enthousiasme!  

Op zoek naar meer ontdekkingstochten? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl  

© Copyright Corawriter 2020

1 april

Hij was altijd rustig en integer. Spreken deed hij dan ook met een omfloerste stem. Het was aangenaam om naar hem te luisteren. Ook zijn woorden leek hij zorgvuldig te kiezen. Wanneer zijn vrouw uitgescholden werd door een medebewoonster berispte hij de ‘dader’ op een rustige toon. Op een correcte wijze. Professioneel bijna. Alsof hij niets anders deed. Hij liet zich absoluut niet verleiden tot scheldkanonnades. Ondanks zijn 88 jaar zag hij er fysiek goed uit. Bijna atletisch zelfs. Altijd netjes gekleed. Het was een man waarmee je, als je hem in het dagelijkse leven zou tegenkomen, best eens een kopje koffie mee zou willen drinken. Vaak was hij vriendelijk, beleefd en dankbaar. De sociale vaardigheden in acht nemend. Wanneer ik zijn kopje koffie bracht, altijd met een klontje suiker en een wolkje melk, bedankte hij mij altijd. Aan tafel, tijdens het avondeten, schepte ik zijn bord vol die hij vervolgens helemaal leeg at. Hij klaagde nooit.

Op een avond stond hij bij de koekjesdoos. Spiedend keek hij in het rond. Het was overduidelijk dat hij niet gesnapt wilde worden. Hij pakte er een koekje uit en stak het in het zakje van zijn overhemd. Het ligt bijna in de lijn van de verwachting dat hij helemaal de doos leeg zou plunderen. Zijn dementie kon zomaar ineens de kop opsteken. Maar hij deed het deksel er weer netjes op.

In eerste instantie zou je denken dat er niets met hem aan de hand was. Soms leken zijn opmerkingen bijna filosofisch en vaak humorvol. Het zou een fijne collega zijn om mee samen te werken. Ik vroeg me vaak af hoe hij geweest moest zijn voordat de dementie grip op hem had gekregen. Hij leek mij een echte grappenmaker. Een droogkloot, zouden ze vroeger zo iemand genoemd hebben.

Toen ik op een dag door de gang liep in het verzorgingstehuis kwam hij als een ‘duveltje uit een doosje’ vanachter een muurtje tevoorschijn. Het leek wel weer een van zijn grappen. Hij liep in zijn hemd met een lange broek en een plastic blauw mutsje op. Je kent ze wel. Van die mutsjes die medici wel eens dragen tijdens operaties.  ‘Anders wordt mijn haar nat,’ gaf hij hiervoor als verklaring.  Als je niet beter zou weten zou je denken dat hij de lolbroek op het werk was. Iemand waarvoor je op die ene grappendag waakzaam moest zijn. Hoe ironisch was het toen ik tijdens het bestuderen van zijn eetgewoonten in de map mijn oog viel op zijn geboortedatum. De grapjas. Maar het stond er toch echt zwart op wit: 1 april.

Op zoek naar meer mooie verhalen? Dan is het boek 'Zatte Bramen en andere sfeerverhalen' iets voor jou! Te koop bij Boekscout.nl  

© Copyright Corawriter 2020