vrijdag 13 juni 2014

Jackass in de omgeving van Axel



Weet je dat er opnamen zijn geweest in de buurt van Axel van Jackass, de actiefilm? Nee? Ik eerlijk gezegd ook niet. Maar ik zat er midden in. Als figurant? Welnee. Ik was de hoofdrolspeelster. En naast mij, een knappe jonge bruinverbrande stuntman. Alleen één ding was de regisseur vergeten: mij van alles op de hoogte te brengen en mijn script te laten lezen.
Ik rijd door het lieflijke Zeeuwse landschap, nu mooi groen  van de pas ontluikende natuur. Wolken van witte meidoorns, sprookjesachtig fluitenkruid en fel zonlicht dat door de wolken gefilterd wordt. Van het West-Zeeuws Vlaamse landschap rijdend naar Oost-Zeeuws-Vlaanderen, nog nagenietend van de mooie tuin die ik zojuist heb bezocht: gelegen in een authentiek dorpje met gezellig kerktorentje onderhoudt mevrouw Landrieu haar stekje met zorg. Diverse soorten tulpen staan te bloeien met op de achtergrond een groen decor aan diverse bomen. Koolmeesjes en musjes bezoeken regelmatig de tuin. Met al die rustgevende beelden en geluiden nog in mijn herinnering, rijd ik, dat kan je je wel voorstellen, relaxed naar huis. De brug van Sluiskil heb ik mee, achter mij zie ik de lichten waarschuwend knipperen, alsof ze willen zeggen: wacht maar, er staat je nog wat te wachten. Bijna de laatste afslag naar Axel nemend, weet ik dat ik over een klein kwartiertje nog in mijn eigen tuin zal kunnen nasoezen met een warm kopje thee alvorens weer verder aan de slag te gaan. Voor mij draait een modderachtig voertuig de weg op. Maar even afstand nemen, een modderbad, daar heeft mijn  auto geen behoefte aan. Gelukkig verlaat hij snel weer de weg, ik geef gas want voor mij is de weg vrij. Althans, in eerste instantie. Wanneer ik de weg bijna ten einde ben, rijdt voor mij een stationwagen met handgrepen. Ik zie dat er wat op het dak van de auto ligt. Het lijkt wel een grote pop. Ik denk nog bij mezelf; het kan weer niet gekker. Maar schijnbaar toch wel. De pop ligt op zijn rug en beweegt! Vanaf dat moment staat mijn verstand stil. Het is een mens! Echt! De auto neemt de bocht naar links, ik ook, ik moet richting Axel. Na de bocht springt de zogenaamde pop  van de auto af. Het lijkt wel een stuntman, op blote voeten komt hij op zijn ‘pootjes’ terecht. Ik zie een breedgeschouderde adonis met donkerblonde haren naar mij toekomen. Als verdoofd schuifel ik de kant in, zachtjes remmend, een tweestrijd speelt zich in mij af: helpen of mijzelf in veiligheid brengen? Als op de automatische piloot doe ik de deur open. De ‘stuntman’ buigt zijn hoofd en zegt paniekerig: ,, Mevrouw, kunt u mij zo snel mogelijk naar huis brengen?’’ Ik hoor achter mij getoeter. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie een rode vrachtwagen. Ik  zeg: ,,Ik rijd een eindje verder, kun je daar instappen.” Hij slaat de deur weer dicht, terwijl ik zachtjes doorrijd, loopt hij verder over het fietspad van mij af. Stoppen kan ik niet meer, een kruispunt naderend, zou dit niet verstandig zijn, misschien een stukje verder? Maar in mijn spiegel kijkend, zie ik de ‘stuntman’ verder verdwijnen over het fietspad. Ik rijd door, nog naverwerkend van wat er is gebeurd. Drie kilometer verder ben ik thuis. De politie bellend, doe ik mijn verhaal. Ze vragen naar het kenteken en hoe de auto eruit ziet. Kenteken? Geen idee? De auto? Een soort van stationwagen, ik dacht donker, met handgrepen aan de bovenkant. Daar hield hij zich aan vast. Of ik een mobiele telefoon bij me had? Ik zat op de weg, hoe kon ik dan bellen?
Hoe het verder afgelopen is? Het is een film met een open einde. En de tekst? Die heb ik nooit meer van de regisseur gekregen…

Binnenkort te lezen: lupinelawine

Copyright © 2014. Corawriter


maandag 2 juni 2014

Schildpadden aan de Schelde


De Schelde? Ja, die kennen we wel als Zeeuws-Vlamingen. Iedere Zeeuws-Vlaming en inwoner van Zeeuws-Vlaanderen (en misschien nog daarbuiten) kent de breedte ervan: 6,6 kilometer. De welbekende Westerschelde tunnel, daar ben je niet zomaar doorheen. Maar wist je dat de Schelde die in België stroomt, veel smaller is? En dat daar schildpadden in zwemmen? Wij wel, na een fietstochtje door de Scheldevallei vlakbij de Vlaamse Ardennen zagen we er zomaar eentje op een tak zitten. We raceten op onze fiets over het jaagpad, met behoorlijke snelheid wel te verstaan, want we willen van de natuur genieten maar ook wat conditie opdoen, en toen ineens, zag een van ons hem, (of haar), roerloos op een tak, genietend van het kabbelende water zo boven de Schelde. De zon scheen, witte wolken zorgden voor een echt zomerse lucht, alhoewel het nog geen zomer is, maar je kent het gevoel. Het eerste ontwakende groen aan de bomen. En daar zat hij dan. Wij volop in de rem. Met de fiets in de hand achteruit rijdend. Mijn mede ‘collegafietsrijder’ de camera in de aanslag. En toen ineens: plons. Weg was hij. We kunnen het nog wel navertellen, maar hebben geen beeldmateriaal, geen bewijs. Maar echt waar, hij zat er, daar zomaar aan de Schelde, in België. Misschien komt hij nog wel eens naar onze Schelde gezwommen. Hij zal zijn ogen uitkijken. Zes komma zes kilometer breed. Voordat hij die rond gezwommen is…

Cora Verhelst
Copyright © 2014.