Mis poes

Tekst: Cora  Verhelst                                                                          

Fotografie: Ronny Bouwens 

Ik ben Dimpey, een eigenwijs en pittig katertje. Een Europese korthaar wel te verstaan. Op mijn rug allemaal streepjes, buikje is wit en het unieke is dat ik een sproetje op mijn neus heb. Daar kun je mij altijd aan herkennen!

 

In het asiel...

Mijn leven begon in het asiel. Waar ik precies vandaan kom? Geen idee. Niemand heeft het mij verteld en ik kan het mij ook niet herinneren. Maar op een dag kwam mijn baasje mij ophalen. Samen met zijn vriendin. Tenminste, dat dacht ik. Achteraf gezien bleek het wel een vriendin te zijn, maar dan op platonische basis. Ik zie hem nog binnenkomen. Ik dacht nog: die moet ik hebben. Hij zat onder de sproetjes, ik met streepjes, een mooie combi toch?  In eerste instantie had hij één van mijn broertjes vast. Dat ging dus finaal de verkeerde kant op! Ik drong mezelf snel op de voorgrond, in de hoop dat hij mijn koddige sproetje op mijn neus zou zien.

,,Streepjes en sproetjes, dat leek mij een leuke combi!”
 

En jawel hoor! Mijn plannetje lukte! Ik mocht met hem mee! Een kattenbak en een snoezig schaaltje met brokjes stonden al voor me klaar. Water drinken deed ik gewoon uit de kraan. En als mijn baasje uit zijn werk kwam, kreeg ik een blikje overheerlijke worstensap. Je kent het wel, een aftreksel van knakworstjes.

Ik leefde een viertal jaren op een flat. Om mezelf uit te leven nam ik regelmatig een run: ik begon op het balkon, racete schuin door de bocht tegen zijn aftandse bank aan, recht de keuken in. Heerlijk vond ik dat.

Na die enerverende vier jaar vond ik het tijd worden voor een bazinnetje erbij. Ik had het wel gezien op de flat, ik wilde een tuin. Mijn nieuwe bazinnetje kwam regelmatig bij ons op bezoek. Wanneer ze vertrok, liep ik een eindje over de galerij achter haar aan. Ik keek dan halverwege mijn achtervolging achterom, en zag dan mijn baasje staan. Ik wist, dit moet niet te lang meer gaan duren. Al snel

'Ik klom gelijk de bomen in'

verhuisde ik naar het huis van mijn bazinnetje. Met een weelderige wilde grote tuin erachter! Ik vloog gelijk de bomen in. Alleen begreep ik niet wie die gekke mevrouw was die steeds met haar ‘pootjes’ zo stond te trappelen. Dat had ik een mens nog nooit zien doen! Al snel kwam ik erachter dat die grote tuin helemaal niet onder het beheer viel van mijn bazinnetje. Er bleek ook nog zoiets als een buurvrouw te bestaan… 

 

Om aan het hectische leven te ontsnappen, pakken mijn baasjes regelmatig de camper om erop uit te trekken! Uiteraard reis ik dan mee. Tijdens deze tripjes halen ze de grootste grappen met mij uit. Mooi dat ik daar niet in trap! Ik ben slimmer dan dat.

 

,,In de steengroeve beklom ik de 8 meter hoge muur” 

 

Zo stonden we een paar dagen op de ene camperplaats waarna we daarna weer 30 km verder op een camping bivakkeerden. Had ik net alle bosjes besnuffeld, de bomen beklommen en alle campers van binnen bekeken, reden we weer verder naar de volgende standplaats! Je raadt het al, begon ik heel mijn riedeltje weer overnieuw. De laatste keer stonden we zelfs in een steengroeve. Had ik heel die 8 meter hoge muur beklommen! En weet je wat voor geintje ze toen uithaalden? Verhuisden ze 1 dag later 3 campeerplaatsen verderop. Kon ik weer alles gaan besnuffelen. Maar ik liet me niet gek maken. Ik leefde mij uit op een patrijs, die was rennend met zijn staart tussen zijn pootjes de camping afgerend. Maar het mooiste avontuur dat ik heb beleefd, was toen we op de zoveelste camping na veel wikken en wegen een plaatsje hadden gevonden. Nog dezelfde dag verhuisden mijn baasjes  de camper naar een ander plekje, wel op dezelfde camping.

Alle vakantie avonturen laten bezinken

Mijn bazinnetje ging te voet en riep mij en beduidde mij dat ik mee moest komen. Stiekem schoot ik elke keer de bosjes in. Na al dat gestress, moest ze nodig naar het toilet, waarna ze nog geen halve minuut later al gillend weer naar buiten kwam gerend, omdat ze dacht de motor van onze camper te horen en dat mijn baasje er stilletjes vandoor zou gaan en haar per ongeluk vergat mee te nemen. Ik zal nooit meer de uitdrukking op haar ‘snuit’ vergeten, toen ze zag dat een andere camper zijn motor had gestart.

Ach ja, uiteindelijk gaan we altijd met z’n drietjes weer naar huis. Daar kan ik dan voor een half jaar wat bijkomen, alvorens weer nieuwe camperavonturen te beleven. En die trappelende buurvrouw? Die maakt het leven thuis weer spannend!

Lees ook: 'Ik koos voor Mickey, en Mickey? Mickey koos voor ma' van juli 2013

© copyright Corawriter 2015