zaterdag 25 november 2017

Stille kracht in het universum…

Mysterieuze sterren, ongrijpbaar, niet bevattend
Waar geen lucht is, kan geen geluid bestaan. Uiteenspattende sterren, botsende sterrenstelsels, zelfs de oerknal waarmee de kosmos een kleine 14 miljard jaar geleden werd geboren: alles in het heelal voltrekt zich in absolute stilte…  (bron: Roots december 2015)







Nu de dagen korter worden, en de nachten langer, de avonden kouder en de sterren feller, moet ik nog vaak aan iemand denken. Ik ga dan altijd even naar buiten, de frisse heldere winterkou in. En dan kijk ik naar die mysterieuze sterren. Ongrijpbaar, niet bevattend, soms in nevels gehuld, maar altijd fel fonkelend. Ze staan voor mij symbool voor mijn oom. Ook ongrijpbaar, niet bevattend, in nevels verhuld...
Hij hield van verre reizen en van het bestuderen van sterren. In een twee hands wagentje reisde hij heel de wereld over. Met zijn sandalen en zijn lange baard en haren, creëerde hij een hippieachtig uiterlijk. Hij was een beetje een zonderling, en ook een lopende encyclopedie. Hij wist veel van landen, hemellichamen en geschiedenis. Wanneer hij daarover begon te vertellen, kwamen de woorden als een hard stromende beek klaterend naar beneden om te eindigen in een bodemloos meer, helder en transparant, met eindeloze vergezichten. Geboren in dat kanaaldorp in Zeeuws-Vlaanderen waar grote wereldse zeeschepen zachtjes ruisend als zijden rokken door het water glijden terwijl de sterren aan de hemel fel fonkelen. Was daar zijn fascinatie voor dat reizen en die sterren vandaan gekomen? Verliet hij ’s avonds het statige huis dat zijn vader zelf ontworpen en gebouwd had, om zich te laten toejuichen door deze gigantische vaartuigen in donkere nachten? 

Jarenlang hoorde ik niets van mijn oom. Soms liep ik over straat, zoekend naar hem. Naar mannen met lang haar en lange baarden. En dan vroeg ik mij wel eens af: hoe zou het toch met hem zijn? Hoe zou zijn leven verlopen? De herinneringen aan hem koesterde ik als een dierbare vakantiefoto van een imponerend Noors fjord. Soms hoopte ik ooit weer een glimp van hem op te vangen. Het voelde  alsof ik zocht tussen duizenden sterren in een diepblauwe nacht. Totdat hij zomaar ineens weer in mijn leven verscheen om later weer te verdwijnen op miraculeuze wijze. Om vervolgens nooit meer terug te keren, om voor goed uit mijn leven te verdwijnen. Maar goed, dat wist ik toen nog niet. Verrast door zijn metamorfose nam hij toch weer opnieuw deel aan mijn leven. Met zijn haren deze keer een stuk korter en zijn baard gemillimeterd. Hij was een gedistingeerde man geworden en zijn naam was eveneens veranderd in een sjiekere versie. Bovendien had hij zichzelf geïntegreerd in een gezin en ik begon hem ook weer vaker te zien. Met vaker bedoel ik zo’n één à twee keer per jaar. Maar dat was veel gezien de frequentie van de bezoekjes in het verleden.

Nog wel altijd op zichzelf, rustig van aard. In mysterieuze nevels verhuld. Soms ook met een vleugje alcohol. Het was ook in de hernieuwde kennismaking dat hij mij liet proeven van zelfgemaakte likeuren en mij meenam naar de sterrenwacht van waaruit hij via een grote koepel naar de sterren kon kijken. Ik kan me nog herinneren, dat er rond dat gebouwtje ‘zêkebèdde’ stonden te bloeien. Zijn officiële naam is paardenbloem. Je weet wel, die geelachtige zomerbloeier. Met een hele sterke wortel! Bijna heel de zomer bloeiend, soms velden vol. Een bloemetje, zonder tierlantijnen, gewoon, weinig geurend, stil aanwezig, maar met een ongekende stralende rijkdom. Net als mijn oom. 
De sterren staan symbool voor mijn oom

De jaren kabbelden voorbij als slingerende beken in Noorse landschappen en toen ik ouder werd, wilde ik weer op zoek gaan naar die authentieke oom. Die flamboyante figuur uit de zeventiger jaren. Met dat lange rode haar. Met diezelfde rode glans die ik af en toe over mijn eigen haren zag gloeien.  Daarvoor moest ik wel zijn nieuwere versie spreken. Ik heb hem toen nog één keer gezien. Tijdens deze ontmoeting voelde ik dat er iets niet klopte. De zwijgzaamheid die rond hem heen hing, stond in sterk contrast met andere stille momenten die als welkome zinderende warme zomerdagen hem vergezelden. Deze keer was hij omhuld met een dikke ondoordringbare mist. Een betonnen muur, waar je zelfs met een drilboor niet doorheen kunt komen. Hij was net zo onbereikbaar als de sterren in een zomernacht. 

Het bericht kwam dan ook als een mokerslag aan toen ik vernam dat een hogere macht hem totaal onverwachts naar de sterren gezonden had. Een hartaanval was hem fataal geworden…
,,Hij kon wel eens wat afstandelijk zijn”, zei een mevrouw met muisgrijze haren en een bleke gelaatskleur tijdens zijn indrukwekkende crematie. Ach, die oom, soms verlegen. Een ouwe goedzak was het. ,,Hij had altijd zo van die twinkeloogjes”, zei weer een andere mevrouw met een hoogblond bobkapsel. Welja, als ik dan inderdaad de sterren zie twinkelen, zo in de pikzwarte nacht, moet ik aan hem denken. Hoe kan het ook anders. Als een donderslag bij heldere hemel verdween hij. Of als de oerknal. Hij had het zelf ongetwijfeld veel beter kunnen omschrijven. Als sterren- en heelaldeskundige.
© Copyright Corawriter 2017
Lees ook:
Er was eens een warme winterdag van december 2015

vrijdag 3 november 2017

Ik moet je wat bekennen…

Mijn avonturen belevend aan een dynamische Schelde 
Ik moet je wat bekennen. Iets heel ongewoons. Wat je zal verbazen. Natuurlijk hebben we allemaal zo onze eigenaardigheden. Of van die bijzonderheden, waar je niet zo snel met anderen over zou praten. Een onalledaagse hobby bijvoorbeeld. Een rare gewoonte die je hebt of een excentrieke sport die je beoefend. Ik weet het, aan onze conditie werken doen tegenwoordig velen van ons. Niets extravagants aan dus, zou je denken. Maar ik maakte, tot een half jaar geleden, wel een hele verrassende ‘total body workout’ mee:  Ik nam deel aan het leven van een paaldanseres met danssessies die zij uitvoerde in nachtclubs. Zij deed dat niet voor niets: zij wilde namelijk een boot kopen. Een aak welteverstaan… 

Je kent ze vast wel. Van die mensen die altijd een keurig leven leiden. Volgens de regels van de wet. Beschreven of onbeschreven. Het maakt niet uit. Zoals het hoort. Daar ben ik er één van. Mijn rekeningen betaal ik op tijd. Ik rijd niet door het rode stoplicht en afval scheid ik op de juiste manier. Kauwgom gooi ik niet op de stoep. Ik houd mij op de weg aan de maximumsnelheid. Niets aan de hand dus zou je zeggen. Toch leef ik een losbandig en dynamisch leven. Altijd op zoek naar avontuur. Naar sfeervolle locaties en inspirerende mensen of niet alledaagse activiteiten.
Zo beleefde ik tot een half jaar geleden het leven mee van een paaldanseres in een nachtclub. Eén van hoogstaand niveau. Door de week had zij een kantoorbaan maar in het weekend ging zij volledig los. Het voelde voor haar als een ‘total body workout’ en sloeg daarmee twee vliegen in één klap: zij werkte aan haar conditie en verdiende geld als water. In de desbetreffende club had ze haar vaste klantenbestand. Sommige bezoekers kwamen speciaal voor haar. Het vergde wel enige creativiteit in haar kleding en in haar dansen om de bezoekers niet te vervelen. Iets wat helemaal aan haar was besteed. Maar dat is nog niet alles. Tot voor kort ging ik met weer een ander hoofdpersonage elk weekend van haar leven uit tot diep in de nacht. Nee. Niet in mijn eigen woonplaats, stel je voor zeg, ze zocht het verderop: internationaal. Zij koos voor hartje Londen. Soms ging zij alleen, soms met vriendinnen. Maar ik hield haar al die tijd in het vizier. Na al deze uitgaansweekenden met haar amoureuze ontmoetingen, moest ik er daarna even tussen uit. Ik vluchtte in een nieuw avontuur waarbij ik meegesleurd werd in een weekendje uit, zo midden in de heuvels van Limburg in een mooi hotel. Deelnemen aan een workshop schilderen was verplicht. Een leuke bijkomstigheid was dat de cursusleider er eentje was om door een ringetje te halen en hij noemde één van zijn cursisten zelfs zijn muze. Het was een heerlijke tijd alhoewel ik er af en toe spannende momenten beleefde. Overigens, ook het leven van die paaldanseres eindigde dramatisch. Louche types slopen als dieven in de nacht haar leven binnen. Gelukkig had al dat paaldansen haar voldoende geld opgeleverd om haar droom te realiseren: het kopen van die aak, zoals ik je al eerder vertelde. Toen zij haar ‘boot warming party’ hield, bleek dat achteraf wel het decor te zijn van een akelige afrekening georganiseerd door ongure individuen van die exclusieve ‘onderneming’.    

Ik moet soms even frisse lucht opsnuiven, na al die avonturen. Even mijn hoofd leegmaken in de frisse buitenlucht. Alhoewel deze omgevingen mij alleen maar uitnodigen nieuwe avonturen te beleven: zittend op een omgehakte boomstam terwijl koninginnepages langs mij heen fladderen, aan de dijk met een dynamische Schelde aan mijn voeten met wisselende lichteffecten of aan een picknickbank met een Franse oceaan eindeloos voor mij uitgerold. Ik beleef ze het liefst in boekvorm of tijdschriftvorm. Koude abstracte teksten schijnend vanaf een tablet, zijn niet aan mij besteed. Geef mij maar een heerlijk boek met een aantrekkelijke cover en hagelwitte pagina’s met de geur van de drukpers er nog aan. Engelse schrijfsters bijvoorbeeld, maar ook Nederlandse, nemen je mee naar bijzondere huizen of uitzonderlijke locaties en laten je de meest boeiende avonturen beleven. Elisabeth Haynes, Marijke Verhoeven, Erin Kelly en Nicci French zijn nog maar enige voorbeelden.

Het lijkt een onschuldige verslaving, mijn leesverslaving. Maar menig eigenaren van wachtkamers zullen wel al tot de ontdekking gekomen zijn dat er zo hier en daar wat lectuur ontbreekt, want eenmaal verzonken in een levensverhaal geselecteerd door de redactie van het desbetreffende blad, dan moet ik het wel uitlezen. Inderdaad ja, ook tijdschriften hebben een magische invloed op mij. Op een onbewaakt ogenblik verdwijnt dan het magazine in mijn tas om het vervolgens, als mijn bezoekje bij de medisch specialist of kapster beëindigd is, het verhaal snel uit te lezen. En heb ik dat nog niet uit, dan sta ik al te springen om het volgende te lezen, geïnspireerd en nieuwsgierig gemaakt door de korte stukjes op de achterzijde van het boek of door de intro in het kleurrijke tijdschrift. Elke keer weer ben ik op ontdekkingstocht naar die ultieme, bij voorkeur Engelse schrijfster, alhoewel ik ook met regelmaat mijn grenzen verleg door uitstappen te maken naar avonturen geschreven door andere auteurs. En terwijl menig tv- en computerschermen in woonhuizen flikkeren, beleef ik de meest fantastische avonturen met de meest boeiende personen op sfeervolle locaties…  

Lees ook:
Trillen met thrillers van 6 januari 2013

© Copyright Corawriter 2017