woensdag 29 maart 2017

Van blanco naar lavendelblauw…


Achter de goudgele gloed van tarwevelden prijkt Le Mont-
Saint-Michel
Ik weet even niets te schrijven. Ik ben totaal blanco en beleef helemaal niets. Mijn leven kabbelt zich rustig voort, als een kreek in het Zeeuws-Vlaamse landschap. De inspiratie voor een stukje te schrijven. Waar haal ik dat toch weer vandaan? Je kunt het niet dwingen, het niet forceren. Nee. Zo werkt het echt niet. Het moet vanzelf komen. Een kleine prikkeling van een beeld die mijn geest prikkelt, kan al voldoende zijn. Misschien maar wat vakantiefoto’s bekijken van een aantal jaren geleden? Oude fotoalbums uit de kast halen of de back-up van de laptop opstarten? De techniek staat voor niets. Weg met die stoffige planken en muffe fotoboeken met half vergeelde foto’s. Met een druk op de knop breng ik de back-up zoemend in werking. De stilte van het huis doorbrekend. Verschillende digitale mappen komen op mijn scherm in beeld. Ingedeeld in Franse plaatsen: Etretat, Le Mont-Saint-Michel, Honfleur. Ik heb het voor het uitzoeken; ik klik op de eerste de beste map en waan me in de polders bij Le Mont-Saint-Michel. Dit is vakantie pur sang! Foto’s glijden aan mijn oog voorbij. Ik ontwaar een goudgele gloed van tarwevelden met daarachter op een rotsformatie het magnifieke bouwwerk van Le Mont-Saint-Michel. We fietsten door de Franse polders terwijl de zon tussen de wolken door naar ons knipoogde en langzaam onderging. Wat hadden we een prachtige vakantie toen! We peddelden over karresporen waar statige populieren ons vergezelden op onze tocht. Paarse toortsen van orchideeën sierden de kanten op. De avondlucht kleurde lavendelblauw. We leefden in een prachtig Frans schilderij. Monet was er niets bij…genieten van een vakantie in Frankrijk? Ik heb er weer al zin in! En die stukjes schrijven? Die komen dan vast vanzelf weer! On y va!
Lees ook:
De kunst van het stukje schrijven (juni 2015)
 
Copyright Corawriter 2017 ©

zaterdag 18 maart 2017

Alle mezen tellen mee…

Het mezenonderzoek duurt 3 jaar
De Universiteit Gent, natuur- en milieueducatiecentrum Natuur & Zo, natuurbeschermingsorganisatie De Steltkluut en gemeente Terneuzen hebben de handen ineen geslagen en zijn een wetenschappelijk onderzoek gestart naar de ontwikkeling van de mees in de gemeente Terneuzen waar alle bewoners aan deel mogen nemen.  Woensdag 8 maart jongstleden  gaf wethouder Frank van Hulle de aftrap in het stadhuis van Terneuzen en nam de eerste nestkast in ontvangst.

Zo’n 50 belangstellenden woonden de informatieavond bij, ontvingen een gratis mezennestkast en lieten zich voor het project officieel registreren. Het project betreft een ‘langetermijnonderzoek’. Over drie jaar worden de resultaten van dit grootschalig onderzoek bekend gemaakt. Jenny De Laet, onderzoekster van de Universiteit Gent, en initiatiefnemer Alex Wieland van De Steltkluut, voorzagen de deelnemende ‘gastouders’ van de nodige informatie: ,,We zijn het project reeds gestart in Gent, Sint-Niklaas en Dendermonde, maar willen ook weten hoe de mees het over de grens doet”, gaf Jenny De Laet aan. Het doel van het project is om te achterhalen of de koolmeesjes en pimpelmeesjes het beter doen in stedelijk gebied of geven ze meer de voorkeur aan een nestplek in een groenere omgeving (zoals de gemeente Terneuzen).

Hoe werkt het project in de praktijk?
De geregistreerde gastouders hangen de nestkast op in eigen tuin of op eigen erf. Vervolgens houden de deelnemers de waarnemingen bij: wordt er wel of niet gebroed, wat is de datum van het eerste ei en hoeveel eieren zijn er gelegd? Wanneer zijn de jonkies uitgekomen? Deze gegevens worden doorgegeven per email aan de universiteit die alles inventariseert. Alle waarnemingen zijn hierbij belangrijk. Dus ook mislukkingen en geen legsels. Wanneer de jongen ongeveer 12 dagen oud zijn, worden ze geringd.

Jaap Verhelst (52) uit Terneuzen en Ronny Bouwens (49) uit Axel zijn ook aanwezig op de informatieavond. Zij willen graag eens meedoen aan dit project. Jaap legt uit waarom: ,,Het is leuk dat de mezen gevolgd worden met een project via de universiteit. Je moet gegevens uitwisselen en daarna krijg je een beeld hoe alles is verlopen. Het is interessant om het resultaat achteraf te weten.” Ronny sluit zich daar bij aan en vindt het daarnaast leuk om actief bezig te zijn in de tuin.  

Kijk voor meer informatie op www.natuurenzo.nl.

 
Copyright Corawriter 2017 ©

 

 

donderdag 9 maart 2017

‘Politie’ ‘Stop!’


In opperste concentratie stuurt ze haar witte Suzuki Alto het parkeervak uit. De lichten aan, want het is al donker. Duizenden sterren zijn de enige lichtpunten in de omgeving, op een paar lichtmasten na. De geasfalteerde afrit is breed en zonder obstakels. De bocht naar de weg wordt goed genomen. Rijdend richting de rotonde stuurt mijn 23-jarige nicht haar voertuig verder de baan op. Het jonge gezichtje staat ontspannen, maar alert. Met haar tengere lichaam de baas spelend over het voor haar nieuwe voertuig met haar pas behaalde rijbewijs in haar achterzak. Onder de inktzwarte hemel met fonkelende sterren kijk ik haar na. Een windvlaag glijdt aan mijn gezicht voorbij. Een koude rilling trekt over mijn rug, terugdenkend aan mijn eerste rijervaringen. Ik zie mezelf nog zitten in mijn favoriete Renault 5 GTS.  Bij elke nieuwe rit streelden mijn handen de ronding van mijn stuur voordat ik de sleutel omdraaide, het startschot voor mijn dagelijkse race naar mijn werk waar duizenden bestellingen in geordende stapeltjes lagen te wachten bij het bekende postorderbedrijf Neckermann  om in een moordend tempo (met een vast team!) ingetypt te worden. Tot die ene fatale dag, toen de politie mij op de hielen zat, en ik, het stopteken negerend, alleen dacht aan mijn werk, een belangrijke verantwoordelijkheid. 
'Politie' 'Stop' knipperde het in mijn achteruitkijkspiegel
Maar laat ik wat dieper op de situatie van toen ingaan: ik reed mijn auto van de oprit af, mijn handen trokken aan het stuur, ondertussen mijn ogen de achterliggende straat met stoep ‘afscannend’.  Een auto stond nogal onhandig geparkeerd en ik kon mijn bocht niet volledig nemen. Ik had terug moeten rijden, maar koos voor een ander illegaal alternatief: de stoep achter mij afspeurend, nam ik een klein stukje van de stoeprand mee. De wielen bonkten ertegen aan en de auto veerde daarna weer terug de weg op. Een mierenhoop liet ik plat achter. Ik bracht daarbij geen voetgangers in gevaar, want die waren er niet.
Deze actie duurde misschien nog geen 5 seconden, maar genoeg om gesignaleerd te worden door een oplettende politieagent in politieauto. Ik reed de straat uit, nam een bocht naar rechts en vervolgens weer naar links, en negeerde in eerste instantie het stopteken met: ‘politie’ ‘stop!’, ‘politie’ stop! Ik leefde een keurig, net, en saai leven en kon mij niet voorstellen dat dit voor mij bedoeld was. Bovendien was ik in een grote haast en ik dacht aan al die orders die ingevoerd moesten worden, om al die klanten blij te maken met een leuke knuffel, Neckermanns nieuwste cadeauactie, en die ene bekende Nederlander met zijn zwembroek met olijk printje. Hij was er regelmatig bij op Koninginnedag, met zijn spontane lach hoog opgetrokken tot aan zijn, bijna sprookjesachtige, oren in het bijzijn van zijn zelfbewuste vrouw, de kleding met zorg uitgekozen, het haar in een vlotte coupe geknipt. De herinnering kwam dan altijd weer naar boven, hoe ik met volle aandacht de bestelling had ingetypt, mijn vingers liefkoosden bijna de toetsen, voor hem de zwembroek, voor haar een chique wikkeltop uitgevoerd in diepzwart. De entertoets met een bepaalde gratie indrukkend waarmee ik de bestelling definitief bevestigde.  Ik voelde me op dat moment bijna de personal shopper van een echtpaar van heel hoogstaand niveau. Alhoewel ze de kleding natuurlijk zelf uitgekozen hadden. Maar dit even terzijde en terug naar de kern van mijn verhaal: wellicht stonden ze nu op het punt om een reisje naar de Azoren te maken en wilden ze volgende week al vertrekken. We konden deze bijzondere familie toch niet laten wachten doordat ik een stoeprandje had geraakt? Maar goed, het geknipper bleef aanhouden en ik parkeerde uiteindelijk mijn Renault 5 GTS netjes en met een keurige discipline aan de kant van de weg. Ik draaide mijn raampje handmatig open. Het regenwater droop ervan af. Het venster schokte ritmisch. Nee. Electrische knoppen had je toen nog niet. 
Neckermanns nieuwste cadeau-actie: een warme knuffel
Een druppel spatte op de vensterrand uiteen toen de agent mijn Renault 5 GTS met een zekere autoriteit naderde, en symboliseerde de aantijgingen over mijn ‘stoepje rijden’, die de agent als een waterval over mij uitstortte. Zijn handen omklemden mijn portier, de witte knokkels tentoongespreid als keiharde kogels en ik in tweestrijd verkerend over wat ik zou gaan zeggen. Ik voelde mijn mond verstrakken en de spanning gleed als een ijzeren harnas over mijn gezicht. Mijn geheim prijsgeven, kon ik niet. Ik moest discreet blijven ten aanzien van mijn belangrijke klant, en barstte vervolgens in een stormachtige draaikolk van woorden uit voorzien van een maatschappelijk item wat mij als eerste te binnen schoot. Wat mijn beweegreden hiervan was, weet ik niet eens meer maar ik wierp als tegenaanval toe: ,,Zou je eerst niet achter al die drugsdealers aangaan in Terneuzen, waar al die Fransen uit Noord Frankrijk op af komen, en een enorme overlast veroorzaken in die wijken!”  De woorden beukten als een golfslag tegen de agent aan. Hij vertoonde echter geen spoortje emotie. Met het gezicht in een geordende discipline antwoordend, boog hij zich naar mij toe:  ,,Ja, maar eerst bent u aan de beurt!” Ik keek hem een aantal luttele seconden aan en draaide toen mijn raampje dicht. Ja, op dezelfde ritmische wijze. Met het hendeltje. Hij trok zijn handen met kogelknokkels op tijd weer terug. De adrenaline gierde door mijn lichaam en booste mij een weg vooruit terwijl ik het gaspedaal keihard intrapte, de politiewagen inclusief agent achterlatend. Water uit plassen spatte op, bladeren dwarrelden in het rond. Ik had maar één doel voor ogen: mijn werk, met op die bruine mahoniehouten kast dikke stapels bestelbonnen…inclusief die ene Koninklijke bestelbon…

Lees ook:
Jackass in de omgeving van Axel van juni 2014
 
© Copyright Corawriter 2017
 

 
 

donderdag 2 maart 2017

De geheimen van Het Zwin ontrafeld


Dijken, schorren, polders, vossenpootafdrukjes, een stukje historische Atlantikwall uit de W.O II, verborgen boomkikkers, zee, strand. Dat zijn nog maar een aantal ingrediënten die een natuurwandeling in Het Zwin en zijn omgeving te bieden heeft. We struinen mee met Dilia Timmers, vrijwilligster van Stichting Het Zeeuwse Landschap, door dit dynamische gebied en verzamelen ons bij Gerrit van Hoekestraat 2 in Retranchement bij het voormalige informatiepunt dat nu nog gemarkeerd wordt met een overkapping en informatieborden.  

Het is een ijskoude winterdag en mist hangt laag over het kustgebied heen. De grens tussen lucht en zee is onvindbaar. De zee golft over het strand en zilverreigers doorkruisen met hun vlucht het witte decor.
Mist hangt laag over het kustgebied bij Het Zwin heen
We starten met een groep van zo’n vijftien geïnteresseerden bij de Kievitspolder waar we uitkijken over de Oudelandse Polder: een vochtig graslandgebied met poelen. Hier struinen Schotse Hooglanders rond.  Als witte silhouetten bewegen ze zich traag in de mist. Grazend bij de inlaagdijk.
We vervolgen ons pad via de Kievitspolder, die opgehoogd is door de zee. Door het ontstaan van duinen werd dit gebied afgesloten van het water, weet Dilia ons te vertellen: ,,Diverse zoetwaterputten herbergen hier in de zomer boomkikkers en kamsalamanders. De boomkikkers houden zich voornamelijk op in bramenstruiken, waar dit kleine kikkertje van maar 4 centimeter een typisch kek-kek-kek geluid kan produceren dat tot wel 1 kilometer afstand te horen is om de vrouwtjes te imponeren. Dankzij zijn zuignapjes onder zijn tenen is hij een briljante klimmer!”  
De excursieleidster van Het Zeeuwse Landschap leidt ons verder over een historisch pad dat nog stamt uit de W.O. II: een stukje Atlantikwall door de Duitsers aangelegd om de geallieerde invasie in de gaten te houden. Het oorlogspad slingert zich verder een weg door de duinen. Druppels hangen als blinkende parels aan de takken. Wanneer het graspad overgaat in zand, naderen we het strand. De zee kondigt zich bulderend aan met woeste witte koppen.
Zoetwaterputten zijn belangrijk voor de boomkikker en
de kamsalamander
We kijken in een grijswitte massa van wolken en zee en struinen verder langs een stuk duin waar rechts van ons de Zwinse geulen slingeren. De duinenrij is al flink afgekalfd en we lijken nu te kijken in het hart van de duinen waar we wortels van planten ontwaren: ,,Door het helmgras worden de duinen bij elkaar gehouden, met hun lange wortels kunnen ze goed water opzuigen waardoor hun levensbehoud gegarandeerd wordt”, verduidelijkt Timmers. We naderen een basaltstenendijk waar in de zomer zeevenkel en zeekool groeien, typische planten voor dit gebied.
In de verte zien we mistige contouren, palen in het water maken het abstracte winterse plaatje compleet.
Steenlopertjes zijn druk doende met het zoeken van voedsel tussen schelpen en stenen en lijken zich niets van ons aan te trekken. Met hun oranje pootjes en hun flamboyante verenkleed, zijn ze een kleurrijke bezienswaardigheid in deze witte wonderwereld. Het geluid van misthoorns draagt ver over het water. Dilia houdt halt bij een hekje en steekt haar hand met een sleutel er in naar boven. Hiermee verschaft zij ons symbolisch de toegang tot Het Zwin dat valt onder beschermd gebied en vertelt zij ons de geheimen en de geschiedenis van dit stukje bijzondere landschap waar land en zee met elkaar lijken te strijden en de mens met leidende hand zo nu en dan ingrijpt:
Ook de vos struint rond in Het Zwin
 ,,Het Zwin is een eeuwenoud dynamisch gebied en bestaat uit een slufter die vanuit de zee het landelijk gebied ingaat. Schorren, slikken en zandvlakten wisselen elkaar af. Van 1100 tot aan ongeveer 1300 ontstond er een binnenzee die zich een weg kronkelde tot aan Brugge  en bevaren werd door handelsschepen”, vertelt Dilia terwijl ze een historische kaart uit haar rugzak haalt en de oude situatie aan ons laat zien. ,,Door verzanding kwam er gedeeltelijk een einde aan deze economische vaargeul en werd er verder ingepolderd met landbouwgrond. Nog steeds verdwijnt de geul beetje bij beetje. Om de bijzondere planten en dieren die hier leven in dit specifieke gebied te behouden, wordt er flink ingegrepen door de Nederlandse overheid in samenwerking met diverse Vlaamse overheidsorganisaties. Het gebied wordt met zo’n 120 hectare uitgebreid, waarvan 10 hectare op Nederlands grondgebied: met de verdieping en verbreding van de geul ontstaat er een waardevoller en veiliger gebied met bovendien een prachtig broedeiland voor visdieven, zwartkokmeeuwen en sternen. Nieuwe wandelpaden, fietsroutes, mooie uitkijkpunten en goed te bewandelen vlonders zorgen voor een aangename natuurbeleving van het nieuwe Zwin”, eindigt Timmers haar verhaal.
De zee ruist op de achtergrond. Pootafdrukken in de slik verraden de tocht van een vos en verdwijnen, samen met de geulen, in de nevels...  

Lees ook:
Winterwandeling in natuurgebied Oranjezon: knoestige bomen versus zacht rendiermos (15 januari 2016)
 
© Copyright Corawriter 2017