Het was echt de allerlaatste keer…

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Het was echt de aller-, aller-, allerlaatste keer. Ik realiseerde me dat. Zomaar. Plotsklaps. Het deed me veel meer dan ik had verwacht. Ik had gedacht dat ik het zonder blikken of blozen zou kunnen. Ik wilde er vanaf. Voor eens en altijd! Maar de praktijk wees anders uit. Mijn gevoel gaf mijn verstand een behoorlijke optater. Ik pakte mijn fiets stevig vast. Vooruit! Ik zou mij niet laten kennen! Mijn vader zwaaide mij nog na. En ik zwaaide voorzichtig terug. Het was weer even wennen.  Met mijn bijna 30 jaar oude fiets. Mijn allerlaatste ritje. De final countdown. Ik karde door de straten. De wind door mijn haren. De zon als een helder object aan de hemel. Witte wolken dreven aan mij voorbij. Mijn voeten rouleerden in het rond. Ritmisch. En ik ging harder. Steeds harder. Het was onvoorstelbaar hoe goed hij nog reed. En ik voelde mij blij. Herboren. Ontspannen. Het leek wel bijna therapeutisch. Ik keek rond, en genoot. De bebouwing gleed aan mijn ogen voorbij. Een jonge vrouw aan de stoplichten schoot mij voorbij, maar ik racete haar voorbij. Ik was niet meer te stoppen. Vroeger was ik altijd de laatste. Nu was ik de eerste! 30 jaar gleden aan mij voorbij. Ik kreeg hem van mijn vader omdat ik naar een andere school ging. En die was 6 km verder dan mijn oude school. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn moeder was ziedend. Woest. Heeft dagen lang lopen mokken. Om die fiets. Want hij was veel te duur. Ook de fietstassen. Van die grote, stevige. Met mijn boekentas erin reed ik ermee naar school. Elke dag op mijn fiets. Door weer en wind. Soms vloog ik door de harde zijwind bijna de sloot in. Maar deze stalen ros hield mij overeind.

Ondanks alles! Een andere keer werd ik door een keiharde storm tegen een auto aan geslagen. Zelf had ik niets. Mijn fiets ook niet. Natuurlijk niet. Zo’n goede kwaliteit. De auto had daarentegen een grote kras. Van mijn fiets. Samen met de eigenaar zat ik bij hem thuis op de koffie. Ik liet mijn gegevens achter. Ik heb er nooit meer iets van gehoord maar ik besloot sindsdien te voet te gaan. Ik durfde niet meer met die harde wind. De fiets verdween in de schuur. Als een kostbaar relikwie. Wegdoen? Nee. Dat nooit! Oude herinneringen droeg hij met zich mee. Zaten als een stuk modder er aan vastgeplakt. Jarenlang stond hij daar. Tot ik besloot om hem toch maar weg te doen. Ik deed er helemaal niets meer mee. Daarom reed ik daar weer op mijn fiets. Op pad naar de nieuwe eigenaresse! Soepel draaiden mijn pedalen rond. Wat een klasse! Ik genoot van het polderlandschap. Het mooie voorjaarsweer. Een koppeltje eenden zwom in de sloot. Het waren natuurlijk de nazaten van die van 30 jaar geleden. Ik trapte maar door en door. Zag bloeiende sneeuwklokjes. En toen ineens, was ik er bijna. Bij de nieuwe bestuurder van mijn fiets. Spanning was van mijn schouders afgevallen. Ik voelde mij bevrijd. Heerlijk. Dolgelukkig zelfs. Ik had het gevoel dat ik glunderde. Ik wilde mijn oude fiets eigenlijk helemaal niet kwijt. En ik reed keihard aan zijn nieuwe adres voorbij…deze fiets ging weer mooi terug naar huis! Hij verdiende een keurig plaatsje. Onder een zacht dekentje. Ik had er nieuwe plannen mee. Hij moest eerst maar eens opgepoetst worden. En daarna? Ach ja, over 30 jaar zie ik wel weer…

Lees ook: Goedkoop of duurkoop van april 2015

© Copyright Corawriter 2016

 

Ontdek de eerste voorjaarsknallers!

Tekst:             Cora Verhelst
Fotografie:    Ronny Bouwens

Merk je het zelf ook al? De dagen gaan weer wat lengen. Ik zie groepjes muggen dansen in het nieuwe frisse licht. De temperaturen dalen nog wat verder, maar toch. Ik ruik de voorjaarslucht al, én  spurt naar buiten om de omgeving op nieuw te gaan ontdekken! 

Sneeuwklokjes aan de voet van een majestueuze boom

Mijn zintuigen staan in ieder geval op scherp en we gaan op zoek naar de eerste voorjaarsbloeiers. En die zijn er al volop! In het  verlaten idyllische Zeeuwse dorpje Dreischor (in 2001 verkozen tot ‘Groenste Dorp’ van Europa) vinden we een veld vol met ‘naakte wijfjes’. De primeurs van het voorjaar. Met zijn allen bij elkaar staan ze te wuiven in de ijskoude voorjaarswind. De bikkels. Het witte tapijtje van sneeuwklokjes is uitgerold aan de voet van een majestueuze boom. In het centrum van Dreischor stuiten we op de Sint-Adriaanskerk. De parkachtige omgeving rond dit historische godshuis doet je verleiden om de smalle straatjes verder te ontdekken. Groene mosjes sieren de bomen op. Het gras lijkt wel groener geworden. Sleutelbloemen zorgen voor kleurrijke accenten. Een roodborstje biedt zich aan als een gezellige buur tussen de nog kale takkenbossen.

Kom je ook genieten van de eerste voorjaarsknallers?

Tip:
Lees ook: Ontdek de primeurs van het voorjaar van februari 2014

Copyright Corawriter 2016

Winterwandeling in natuurgebied Oranjezon: knoestige bomen versus zacht rendiermos

Tekst:                   Cora Verhelst

Fotografie:         Ronny Bouwens

 

Beleef natuurgebied Oranjezon, een heel afwisselend kustgebied, met reeën en damherten, krachtige konikpaarden en schattige shetlandpony’s. Maar ook knoestige naaldbomen, omgeven met zachte tapijtjes van rendiermos, zijn hier te bewonderen. Geniet van panoramische uitzichten en ga op zoek naar zonnende schildpadden. Struin je met ons mee door struwelen, naaldbos, loofbos, duingrasland en duinen?

Natuurgebied Oranjezon, een duingebied op Walcheren (Zeeland) met een diversiteit aan vegetatie, ligt tussen Vrouwenpolder en Oostkapelle in, en is zo’n 400 hectare groot. Natuurherstelprojecten zorgen voor de terugkeer van zeldzame planten, zoals borstelbies, geelhartje, dwergzegge, melkkruid en dwergvlas. Tijdens deze winterwandeling natuurlijk niet veel van te zien, maar wel een reden om hier in de zomer nog eens terug te keren. 

Het is 27 december, ‘derde Kerstdag’ en de lucht is grauw en somber. We starten de wandeling bij de ingang van natuurgebied Oranjezon, waar het station als stille getuige staat, dat diende voor de waterwinning in het waterwingebied, dat Oranjezon ooit was. Het terrein is daarom nog steeds in eigendom van Delta N.V. (de vroegere Waterleidingsmaatschappij) en de Rijksoverheid, maar stichting Het Zeeuwse Landschap beheert het glooiende duinlandschap sinds 2002. Wanneer we het pad bewandelen, variërend van zand, gras en schelpen, ontdekken we het draineerkanaal dat in 1920 in gebruik werd genomen.

Het draineerkaneel

Het water dat uit de duinen van goede kwaliteit was, werd op deze manier onttrokken uit dit gebied en verder getransporteerd. In het kanaaltje zien we houten palen waar, als je geluk hebt, schildpadden op liggen te zonnen. Ooit door iemand uitgezet en nu een grappige bezienswaardigheid in Oranjezon. Aan de oever van het kanaal groeit in de zomer de watermunt die zoet van smaak is.

Via een schelpenpad, geflankeerd met kale bomen, nemen we de bocht naar links. Sporen in het zand wijzen erop dat hier onlangs herten hebben gelopen. Het prikkeldraad, dat het pad scheidt van het graslandschap, ziet er al behoorlijk verfomfaaid uit. Tja, herten laten zich hier niet door tegenhouden. Ook konikpaarden met hun krachtige uitstraling, zijn in Oranjezon te bewonderen. In het landschap ontwaren we een soort van partytafel. Een zuil met een plat rond plateau dient als meetmateriaal voor cartografen. Al verder wandelend moeten we een behoorlijk klimmetje maken. Bovenaan de zandachtige top hebben we een schitterend uitzicht over het begrazingsgebied van de konikpaarden. Afkomstig uit de Betuwe, zorgen ze hier voor natuurbeheer. Dankzij hen, wordt de aarde op een natuurlijke manier omgewoeld, zodat nieuwe planten weer de gelegenheid krijgen om zich te ontwikkelen. Zo blijft er een afwisselende vegetatie. De paarden zijn volledig selfsupporting en zorgen tegelijkertijd voor een stoere sfeer in het gebied.

Wanneer we verder het pad vervolgen slingert het kanaal zich door het duinlandschap. Het pad is enigszins van historische waarde. Na de bombardementen in Middelburg is het puin hier op de paden achtergelaten.

Ondertussen genietend van al de naaldbomen ontdekken we wissels van herten, maar ook hun slaapplaatsen. Onder het struweel zien we natuurlijke bogen waar ze zich heerlijk onder kunnen verschuilen. Konijnen- en hertenkeutels liggen in groepjes bij elkaar. Wist je dat je hertenkeutels van konijnenkeutels kunt onderscheiden doordat het hertenkeutel eindigt op een puntje?

Het landschap toont kleurloos maar hier en daar ontdekken we rode accenten van de rozenbottel. Het is voornamelijk voor vogels een voedzame vrucht om de winter mee door te komen. Ook het duindoorn met zijn prachtige oranje bessen, vol met vitamine C, zorgt voor een kleurrijke explosie in het ruige landschap. Amerikaanse vogelkers, abelen, te herkennen aan de wybertjes op hun stammen, esdoorns en sparren, zijn hier rijkelijk aanwezig.

Rendiermos wordt ook wel 'geweitjesmos' genoemd

Het rendiermos, of ook wel ‘geweitjesmos’ genoemd, is hier door de natuur in grote tapijten uitgerold. Een panoramisch uitzicht biedt ons de gelegenheid om ver te kijken: het Veerse meer, de zee, het pittoreske dorpje Vrouwenpolder, windmolens en zelfs de industriële objecten van megaconcern Dow, zijn hier in één vergezicht te aanschouwen. Nadat we al heel wat duinen hebben afgestruind, stuiten we op een wachthuisje midden in het bos. Dit schattige ‘peperbusje’ diende in W.O.I als uitkijkpunt richting het strand en de zee om de aankomende vijand op tijd waar te nemen. Nu, als historisch element midden in dit natuurdecor, kunnen we constateren dat de duinen zich al ver uitgebreid hebben…

Wil je ook eens de slingerende paden in dit magnifieke duinlandschap bewandelen? Op zoek gaan naar herten of hertensporen? Een dik donzig matras van rendiermos beleven en je vergapen aan eindeloze zeegezichten? Maak dan eens een winterwandeling in natuurgebied Oranjezon. Struin, ontdek en beleef!

Ook eens je kennis uitbreiden over de natuur? Of boeiende workshops meemaken en bijzondere excursies meebeleven? Kijk dan op de website van stichting Het Zeeuwse Landschap: www.hetzeeuwselandschap.nl.

Natuurgebied Oranjezon

Koningin Emmaweg 26

Vrouwenpolder

 

Het toegangsbewijs kost 1 euro en is ter plaatse te koop. 

Tip: Lees ook Catching the Geocacher van januari 2014 

© Copyright Corawriter 2016

Winterblues

Tekst en fotografie: Cora Verhelst

De winterblues. Heb jij er ook wel eens last van? Wakker worden met een mistroostig gevoel. Weer je bed uit terwijl je heerlijk in dromenland verzonken was. Opgekruld tot een bal in een denkbeeldig holletje. Dromend van zonnige oorden. Terwijl de regen tegen de ramen striemt. Korte dagen, lange nachten. Waarom zou je de deur uitgaan? Je sleept je door de dagen heen. Maar hoe zit het nou met dieren? Hebben zij ook last van de winterblues? Of zit het gewoon tussen de oren? Tussen mensenoren wel te verstaan. Mensen die lijden aan een winterdepressie zijn vaak geneigd om in de winter meer te slapen dan tijdens lange zomerdagen. Eigenlijk is dat heel normaal, toch? Dieren doen dat ook. Niks om depressief over te doen. Maar wij mensen, jagen en jakkeren maar door.

De winterblues, RELAX!

Ik kijk naar mijn kat. Lui snurkend op zijn dekentje, omzoomd met een zacht dasje. Af en toe gapend en zich omdraaiend. Zijn knuistjes licht gekromd onder zijn warme borstje. Of helemaal languit. Het enige geluid dat hij nog produceert zijn snurkgeluidjes als een langzaam uitbollende locomotief. Misschien moet ik dat ook maar eens doen. Zo nu midden in die eindeloze winter. Eens lekker uitbollen. Lui op de bank. Of in bed. Spannend boek erbij. Dampende kop chocomel. Kaarsje. Gordijnen dicht. Warm opgekruld in mijn holletje. Zacht harpmuziek op de achtergrond streelt mij in slaap. Eigenlijk voel ik mij zo al veel beter. Leven op het ritme van de natuur. De winterblues, wat was dat ook al weer?

© Copyright Corawriter 2016

 Lees ook: Trillen met thrillers van januari 2013

 

Er was eens een warme winterdag…

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Was het nou een zomerse winter of een winterse zomer?

Er was eens een warme winterdag met een hemel met diverse kleurnuances, van zacht roze naar warm rood. De zon kleurde vanillegeel door witte nevels heen, en het leek wel of ik de geur van bloesem rook. Het deed bijna voorjaarsachtig aan. Toen ik langs een uitgestrekt akkerveld liep, zag ik het witte goud in de vorm van asperges de grond uitschieten en madeliefjes zorgden in weilanden voor witte accenten. Het vale riet combineerde mooi met gele bloeiers. Was het mosterdzaad?

Twee reeën struinden langs de akkerrand en deden zich tegoed aan het verse malse groen. De lucht voelde bijna zwoel aan. Rozen bloeiden nog volop en voorjaarsbloeiers waren niet meer te temmen. Herfststormen, regen, sneeuw, wat was dat ook alweer? Moesten we nou spreken van een zomerse winter of een winterse zomer? Of een  warme naherfst? Mijn pad verder vervolgend zag ik bruine bladeren liggen als gemêleerde tapijten en in de schemering hoorde ik het melodieuze gezang van een zanglijster. Zijn stippeltjesborstje trots vooruitgezet en neerkijkend op de afgevallen bladeren als stille herinneringen van de zomer. Kondigde hij het voorjaar aan of was dit het startsein van een kentering in het weer?

© Copyright Corawriter 2015

Glooiende velden aan de Schelde

Tekst:          Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens



Een bospad leidt je naar de bron van de Schelde

De Westerschelde. Met zijn imposante zeeschepen.
Machtig varend naar grote wereldbestemmingen. Of naar het Vlaamse Antwerpen. Wanneer je in Zeeuws-Vlaanderen (Nederland) de welbekende dijk aan de Schelde opgaat, heb je een prachtig uitzicht over deze bijzondere rivier. Zilte geuren en ruisende zee geluiden doen je wegdromen en weghalen uit je dagelijkse sleur. Het licht, dat over het water weerkaatst, is altijd anders, soms fel, dan weer zacht beneveld, maar altijd van een ongekende schoonheid, zuiver en fris.
Elk uur, elke minuut, soms elke seconde zijn de lichtschakeringen anders. Je waant je even in een andere wereld. Ver weg van de hectische maatschappij. Het water, wild golvend, rustig kabbelend, of als een strakke vlakte met prachtig geschulpte wolkenpartijen in weerspiegeld.

Glooiend landschap bij de bron van de Schelde

Maar hoe anders is de omgeving aan de bron van de Schelde. Geen imposante zeeschepen of een brede zeearm. De rivier heet daar Bovenschelde en is maar een smal stroompje in een parkachtig landelijke omgeving met glooiende heuvels en slingerende landweggetjes. Houten bankjes bieden een fenomenaal uitzicht over zacht golvende akkers. Met eindeloze vergezichten. Maar dat is ook de enige overeenkomst met de omgeving bij de Westerschelde in Zeeuws-Vlaanderen.

Wil je ook eens op zoek naar de bron van de Schelde? Genieten van glooiende heuvels in plaats van kaarsrechte dijken? Reis dan af naar Frankrijk richting het plaatsje Gouy in het noorden van Frankrijk. Bordjes wijzen je de weg naar deze bron in een landelijke omgeving.

Tip: Beleef de natuur vanuit een kijkhut en lees 'Gegluur in de natuur' van december 2014

© Copyright Corawriter 2015

Stille kracht in het universum…

Tekst:          Cora Verhelst

Fotografie: Ronny Bouwens 

Nu de dagen korter worden, en de nachten langer, de avonden kouder en de sterren feller, moet ik nog vaak aan iemand denken. Ik ga dan altijd even naar buiten, de frisse heldere winterkou in. En dan kijk ik naar die mysterieuze sterren. Ongrijpbaar, niet bevattend, soms in nevels gehuld, maar altijd fel fonkelend. Ze staan voor mij symbool voor een heel speciaal persoon. Ook ongrijpbaar, niet bevattend, in nevels verhuld, maar altijd schitterend aanwezig. Als een heldere ster. Net als de gele paardenbloem. Of, zoals we in Zeeuws-Vlaanderen ook wel zeggen, de ‘zêkebèdde’. Diep geworteld in de grond, bijna heel de zomer bloeiend, soms velden vol! Een bloemetje, zonder tierlantijnen, gewoon, weinig geurend, stil aanwezig, maar met een ongekende stralende rijkdom. Evenals mijn  oom…

Als ik een ster zie, moet ik altijd aan mijn oom denken

Hij hield van verre reizen en van sterren. In een tweede hands wagentje reisde hij de hele wereld over. Met zijn sandalen en zijn lange haar, creëerde hij een hippieachtig uiterlijk. Hij was een beetje een zonderling, maar ook een lopende encyclopedie. Hij wist veel van landen, cultuur en geschiedenis. Wanneer hij daarover begon te vertellen, kwamen de woorden als een hard stromende beek, klaterend naar beneden, om te eindigen in een bodemloos meer, helder en transparant, met eindeloze vergezichten. Zo vèr reikte zijn kennis.

Altijd op zichzelf, rustig van aard. In mysterieuze sluiers verhuld. Soms ook met een vleugje alcohol. Dat was hij. Hij keek graag naar de sterren. Hij nam ons ooit mee naar de sterrenwacht van waaruit hij via een grote koepel naar de sterren kon kijken.

Ik kon me nog herinneren, dat er rond dat gebouwtje ‘zêkebèdde’ stonden te bloeien. Je weet wel, die geelachtige zomerbloeier. Met een hele sterke wortel! Zijn officiële naam is paardenbloem. Als ik dat plantje zie, moet ik altijd even aan mijn oom denken, die helemaal idolaat was van de sterren en vaak een bezoekje bracht aan de sterrenwacht. Diepgeworteld in de sterrenmaterie. Net zo als de wortel van de paardenbloem in de grond.

Sterren, ongrijpbaar, niet bevattend

,,Hij had altijd zo van die twinkeloogjes”, hoorde ik ooit een mevrouw met een hoogblond bobkapsel vertellen. Welja, als ik dan inderdaad de sterren zie twinkelen, zo in de pikzwarte nacht, moet ik aan hem denken. Ach, hoe kan het ook anders.

Op 24 oktober 2015 overleed hij. Een hogere macht zond hem totaal onverwachts naar de sterren toe. Als een donderslag bij heldere hemel. Of als de oerknal. Hij had het zelf ongetwijfeld veel beter kunnen omschrijven. Als sterren- en heelaldeskundige.

Copyright Corawriter 2015