donderdag 9 maart 2017

‘Politie’ ‘Stop!’


In opperste concentratie stuurt ze haar witte Suzuki Alto het parkeervak uit. De lichten aan, want het is al donker. Duizenden sterren zijn de enige lichtpunten in de omgeving, op een paar lichtmasten na. De geasfalteerde afrit is breed en zonder obstakels. De bocht naar de weg wordt goed genomen. Rijdend richting de rotonde stuurt mijn 23-jarige nicht haar voertuig verder de baan op. Het jonge gezichtje staat ontspannen, maar alert. Met haar tengere lichaam de baas spelend over het voor haar nieuwe voertuig met haar pas behaalde rijbewijs in haar achterzak. Onder de inktzwarte hemel met fonkelende sterren kijk ik haar na. Een windvlaag glijdt aan mijn gezicht voorbij. Een koude rilling trekt over mijn rug, terugdenkend aan mijn eerste rijervaringen. Ik zie mezelf nog zitten in mijn favoriete Renault 5 GTS.  Bij elke nieuwe rit streelden mijn handen de ronding van mijn stuur voordat ik de sleutel omdraaide, het startschot voor mijn dagelijkse race naar mijn werk waar duizenden bestellingen in geordende stapeltjes lagen te wachten bij het bekende postorderbedrijf Neckermann  om in een moordend tempo (met een vast team!) ingetypt te worden. Tot die ene fatale dag, toen de politie mij op de hielen zat, en ik, het stopteken negerend, alleen dacht aan mijn werk, een belangrijke verantwoordelijkheid. 
'Politie' 'Stop' knipperde het in mijn achteruitkijkspiegel
Maar laat ik wat dieper op de situatie van toen ingaan: ik reed mijn auto van de oprit af, mijn handen trokken aan het stuur, ondertussen mijn ogen de achterliggende straat met stoep ‘afscannend’.  Een auto stond nogal onhandig geparkeerd en ik kon mijn bocht niet volledig nemen. Ik had terug moeten rijden, maar koos voor een ander illegaal alternatief: de stoep achter mij afspeurend, nam ik een klein stukje van de stoeprand mee. De wielen bonkten ertegen aan en de auto veerde daarna weer terug de weg op. Een mierenhoop liet ik plat achter. Ik bracht daarbij geen voetgangers in gevaar, want die waren er niet.
Deze actie duurde misschien nog geen 5 seconden, maar genoeg om gesignaleerd te worden door een oplettende politieagent in politieauto. Ik reed de straat uit, nam een bocht naar rechts en vervolgens weer naar links, en negeerde in eerste instantie het stopteken met: ‘politie’ ‘stop!’, ‘politie’ stop! Ik leefde een keurig, net, en saai leven en kon mij niet voorstellen dat dit voor mij bedoeld was. Bovendien was ik in een grote haast en ik dacht aan al die orders die ingevoerd moesten worden, om al die klanten blij te maken met een leuke knuffel, Neckermanns nieuwste cadeauactie, en die ene bekende Nederlander met zijn zwembroek met olijk printje. Hij was er regelmatig bij op Koninginnedag, met zijn spontane lach hoog opgetrokken tot aan zijn, bijna sprookjesachtige, oren in het bijzijn van zijn zelfbewuste vrouw, de kleding met zorg uitgekozen, het haar in een vlotte coupe geknipt. De herinnering kwam dan altijd weer naar boven, hoe ik met volle aandacht de bestelling had ingetypt, mijn vingers liefkoosden bijna de toetsen, voor hem de zwembroek, voor haar een chique wikkeltop uitgevoerd in diepzwart. De entertoets met een bepaalde gratie indrukkend waarmee ik de bestelling definitief bevestigde.  Ik voelde me op dat moment bijna de personal shopper van een echtpaar van heel hoogstaand niveau. Alhoewel ze de kleding natuurlijk zelf uitgekozen hadden. Maar dit even terzijde en terug naar de kern van mijn verhaal: wellicht stonden ze nu op het punt om een reisje naar de Azoren te maken en wilden ze volgende week al vertrekken. We konden deze bijzondere familie toch niet laten wachten doordat ik een stoeprandje had geraakt? Maar goed, het geknipper bleef aanhouden en ik parkeerde uiteindelijk mijn Renault 5 GTS netjes en met een keurige discipline aan de kant van de weg. Ik draaide mijn raampje handmatig open. Het regenwater droop ervan af. Het venster schokte ritmisch. Nee. Electrische knoppen had je toen nog niet. 
Neckermanns nieuwste cadeau-actie: een warme knuffel
Een druppel spatte op de vensterrand uiteen toen de agent mijn Renault 5 GTS met een zekere autoriteit naderde, en symboliseerde de aantijgingen over mijn ‘stoepje rijden’, die de agent als een waterval over mij uitstortte. Zijn handen omklemden mijn portier, de witte knokkels tentoongespreid als keiharde kogels en ik in tweestrijd verkerend over wat ik zou gaan zeggen. Ik voelde mijn mond verstrakken en de spanning gleed als een ijzeren harnas over mijn gezicht. Mijn geheim prijsgeven, kon ik niet. Ik moest discreet blijven ten aanzien van mijn belangrijke klant, en barstte vervolgens in een stormachtige draaikolk van woorden uit voorzien van een maatschappelijk item wat mij als eerste te binnen schoot. Wat mijn beweegreden hiervan was, weet ik niet eens meer maar ik wierp als tegenaanval toe: ,,Zou je eerst niet achter al die drugsdealers aangaan in Terneuzen, waar al die Fransen uit Noord Frankrijk op af komen, en een enorme overlast veroorzaken in die wijken!”  De woorden beukten als een golfslag tegen de agent aan. Hij vertoonde echter geen spoortje emotie. Met het gezicht in een geordende discipline antwoordend, boog hij zich naar mij toe:  ,,Ja, maar eerst bent u aan de beurt!” Ik keek hem een aantal luttele seconden aan en draaide toen mijn raampje dicht. Ja, op dezelfde ritmische wijze. Met het hendeltje. Hij trok zijn handen met kogelknokkels op tijd weer terug. De adrenaline gierde door mijn lichaam en booste mij een weg vooruit terwijl ik het gaspedaal keihard intrapte, de politiewagen inclusief agent achterlatend. Water uit plassen spatte op, bladeren dwarrelden in het rond. Ik had maar één doel voor ogen: mijn werk, met op die bruine mahoniehouten kast dikke stapels bestelbonnen…inclusief die ene Koninklijke bestelbon…

Lees ook:
Jackass in de omgeving van Axel van juni 2014
 
© Copyright Corawriter 2017
 

 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten