vrijdag 13 mei 2016

Ontdek luidkeels gezang in de Braakman met het dauwtrappen of de midzomernachtwandeling van Staatsbosbeheer


De natuur gaat 24 uur per dag door. Eigenlijk valt er altijd wel wat te zien, te voelen, te ruiken en te beleven: de zingende vogels in de vroege ochtend, de geur van seringen op een warme zomerdag, kwakende kikkers, en het melodieuze gezang van een merel in de zachte schemer. ‘s Nachts het geroep van een uil, en vleermuizen die schimmig aan je voorbij fladderen. De natuur is één groot buitenmuseum met wisselende vormen, kleuren en geuren. Elke dag valt er wel weer wat nieuws te beleven. Het Staatsbosbeheer speelt hier handig op in, en organiseert 2 natuurexcursies op uitzonderlijke momenten van de dag; zo is er het dauwtrappen op Hemelvaartsdag en binnenkort kun je een uniek nachtelijk avontuur beleven met de midzomernachtwandeling. Struin je met ons mee?
Een gouden zon komt langzaam op...
Met zijn hand wijst hij de lucht in. Ik speur de glasheldere hemel af. Het is nog vroeg. De wijzers van de klok geven 10  over zes aan. Een gouden zon komt langzaam op. ,,We horen de groenling.” Een scherp en bekend ‘njeeee’, ‘njeeee’, klinkt vlakbij. Ik hoor het vaker. Namelijk bij ons in de tuin. Nooit geweten dat het de groenling was. ,,Nu horen we de winterkoning…….. gevolgd door de tjiftjaf.”
Hier spreekt Karel Leeftink, boswachter bij Staatsbosbeheer en onze excursieleider van vandaag. Want we zijn al vroeg uit de veren om op zoek te gaan naar ‘vroege vogels’.
De vrolijke melodietjes volgen elkaar snel op. ,,De grasmus”, merkt Karel op. Een vrolijk riedeltje met een behoorlijke decibel doet onze trommelvliezen bijna trillen. We geloven hem meteen. Als leken op vogelgebied wandelen we graag eens met hem mee voor een paar uurtjes biologieles in de vrije natuur. We banjeren over een graspad in natuurgebied de Braakman, een voormalige zeearm van de Westerschelde in Zeeuws-Vlaanderen in de gemeente Terneuzen. In dit bijzondere gebied vinden veel diverse vogels hun broedplaats en in het duinvallei groeien unieke planten zoals de parnassia, ronde zonnedauw en een diversiteit aan orchideeën. Die zullen eind mei, begin juni te bewonderen zijn, dus er staat ons nog wat te wachten!


We struinen verder over het pad waar talrijke madeliefjes hun bloemblaadjes nog even gesloten houden, wachtend op de zon die nu snel hoger klimt. Karel houdt er flink de pas in, gevolgd door een grote groep van zo’n 22 man. We ontdekken groepjes fluitenkruid. Vaak in combinatie met de meidoorn zorgt hij voor een weelderig aanblik zo midden in de natuur. We lopen verder langs de kreek. Ondertussen brengt Karel ons wat vogelkunde bij:,, Alleen mannetjesvogels zingen, de vrouwtjes niet. En ze zingen niet voor niets, het heeft echt wel een functie: in het voorjaar om de vrouwtjes te lokken, en verder in het jaar, wanneer er ook jongen zijn, om hun territorium af te bakenen. Het grootste deel van de vogels is nu teruggekeerd uit Afrika, waar ze overwinteren. Ze komen hier broeden om hun soort in stand te houden. Om de vogels niet te storen, voeren we nu geen onderhoudswerkzaamheden in het gebied uit.” Een cocktail van vrolijke melodietjes lijkt zijn verhaal te willen ondersteunen. De boswachter wijst alle kanten op en noemt de bijzondere zangers één voor één op: ,,Kleine karekiet, braamsluiper, zwartkop, rietzanger. Luister maar, die laatste heeft een snorrend geluid.”   We speuren rond, in de hoop een glimp van de snorrende vogel op te vangen. Maar helaas, ze zijn moeilijk te spotten, en voeren hun concerten tussen het weelderige groen uit. Verschillende ‘tunes’ wisselen elkaar af. We gaan even van het pad af en lopen richting de gluurmuur. Maar dan ineens horen we een knallende roffel met een explosief geluid.
De Braakman: een vogelrijk gebied
De onopvallende cetti’s zanger moet ons even laten weten dat ook hij aanwezig is. Een saai bruin vogeltje, maar qua geluid produceert hij een indrukwekkende sound. Naast kleine vogels zijn hier ook grotere vogels waar te nemen: we zien zilverreigers met hun sneeuwwitte vleugels druk in de weer en zwanen glijden zachtjes door het water. En we merken ook nog eens de tafeleend op, met zijn roodbruine kop. Een vrij schaarse broedvogel, maar hier in de Braakman heeft hij zijn stekje gevonden! Een ‘schrik-me-dood fazant’ vliegt plotseling vanuit het groen op. Met zijn logge lichaam schiet hij als een racket naar boven, druk wapperend met zijn bruine vleugels, én met een hoop kabaal! Maar goed, de natuur zit vol verrassingen. Wanneer we het laatste gedeelte van het graspad bewandelen, ruiken we de frisse geur van munt. In de verte horen we de koekoek: een mooier slotakkoord van dit bijzondere concert en een uitgelezen begin van deze zomerse dag kunnen we ons niet voorstellen!
 
Wil je ook eens de natuur beleven op een uitzonderlijk tijdstip van de dag? Ga 24 juni mee met de midzomernachtwandeling in Braakman-Noord. Lekker struinen met de boswachter op zoek naar nachtelijk natuurgeweld. Geef je snel op. Kijk voor meer informatie op www.staatsbosbeheer.nl.

Startpunt:
Braakmanboerderij
Braakmanweg 5
Biervliet 

Lees ook:
Verdronken Zwarte Polder: dynamisch land achter de duinen van mei 2015

Copyright Corawriter 2016

 

zaterdag 30 april 2016

De lente licht tipjes van de sluier op


Tekst:          Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens
 
Jong ganzengrut, opkomende orchideeën, knoppen van meidoorns die op springen staan, reigers die druk af en aan vliegen om hun nesten in orde te maken…de lente licht langzaamaan tipjes van de sluier op. Zo ook in natuurgebied de Braakman waar een groen decor zich binnenkort gaat presenteren met nuances van paars, roze, geel en ontelbare kleurschakeringen onder het altijd wisselende schijnsel van de zon met een wolkendek dat het felle licht zal filteren tot een dynamische lichtuitstraling…

We lopen over een karrenspoor omzoomd met groen struweel. Een gure wind in combinatie met zacht gedruppel vanuit een dik wolkendek doet ons heel moeilijk geloven dat het voorjaar is. Alhoewel, blauwe reigers en zilverreigers vliegen af en aan en zijn al druk met voorbereidingen voor hun nieuwe gezinnetje. Hun nesten zijn hoog verstopt in dennenbomen. Langs het pad ontdek ik een witte wolk van sleedoorn en lupines schieten als vuurpijlen de grond uit.
Kondigen de zwaluwen de zomer al aan?
Binnenkort zullen de kleurrijke toortsen het landschap weer paars kleuren. De bloemen van de smeerwortel, daarentegen, bungelen al zacht in de koude voorjaarslucht. De knoppen van de meidoorn staan op springen. Kuifeenden hebben al paartjes gevormd en bevolken al diverse kreken in Zeeuws-Vlaanderen. En hé, zien we daar niet de boerenzwaluw? ‘Een zwaluw maakt nog geen zomer’, luidt het spreekwoord. Maar hier zien we toch echt een hele rij bij elkaar. Het luide gekwetter verraadt dat er nog hele troepen in de buurt moeten zijn. Vanaf half april tot in mei arriveert dan ook de grote massa, en breekt toch echt de zomer door! Dit plaatje stemt hoopvol! 2 keuvelende Canadese overvliegende ganzen doen mij uit mijn zomerse dromen opschrikken. We volgen het pad verder.
Een wit tapijt van madeliefjes
Een wit tapijt van madeliefjes is voor ons uitgerold. Ze houden angstvallig hun bloemen dichtgeklapt voor de kou. Keiharde bikkels zijn het. Want ze houden stand in de kou, en bij de  eerste zonnestralen, vouwen ze hun fragiele bloemblaadjes weer open. Ook de Pinksterbloem, met zijn zachtroze kleine bloemetjes, staat op waterrijke ondergronden. Verder zien we talrijke orchideeën hun kopjes boven de grond steken. Deze beschermde plant zal eind mei/ begin juni samen met de zeldzame parnassia zorgen voor een kleurrijk weiland. Echt een aanrader om dat eens te gaan bekijken in de Braakman op een warme voorjaarsdag voor het begin van de zomer. Kaardenbollen met hun stekelige koppen, zorgen voor contrast zo tussen de liefelijke voorjaarsbloemen. Wanneer we een blik werpen op de kreek, zien we zo’n zeven stuks knobbelzwanen sierlijk door het water glijden. Het is een prachtig gezicht om deze sneeuwwitte statige dieren onder de loodgrijze hemel waar te nemen. Boven hun vormen zich grijswitte wolken in dezelfde ronde contouren. Een mooie combinatie met deze sierlijke dieren in dit uitzonderlijke decor. En om het schouwspel nog meer te perfectioneren, laat de zon zich even zien vanachter de loodgrijze wolken. Het veroorzaakt een glittering op het water…Zal dat het teken zijn dat het warme voorjaar er snel aankomt?
Lees ook:
Braakman: groene oase in extase van mei 2013
 
© Copyright Corawriter 2016
 
 
 
 
 
 
 
 

 

 

 

 

donderdag 17 maart 2016

Provins: Middeleeuwse ommuurde stad herbergt historische elementen en een verrassende rozentuin

Ingeschreven op de Unesco Werelderfgoedlijst

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Wie houdt van natuur, cultuur, historie, lekker eten, en flaneren door rozentuinen, moet zeker eens de Franse stad Provins, in het departement Seine-et-Marne bezoeken. Deze unieke historische parel herbergt tal van Middeleeuwse elementen en een magnifieke rozentuin, die de geschiedenis vertelt van deze symbolische bloem. Bezoek Provins, toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van Unesco!

Middeleeuwse stadsmuren van in totaal 1200 meter lang
Wanneer je deze ommuurde stad met zijn stenen poort binnenloopt, ruik je bijna de historie. De stad heeft zijn Middeleeuwse uitstraling behouden door de eeuwenoude stadswallen met torentjes en de Caesar toren, een achthoekige donjon uit de 12e eeuw.
 
De eeuwenoude stad wordt begeleid door slingerende steegjes en opgesierd met bloemen, die als watervallen over muren gedrapeerd zijn. In Rue Saint-Jean vind je L’atelier d’Ôde Byoux, Fantaisie et Poterie met handgemaakte potterie, maar ook zilveren fantasiejuwelen, kleding, kleden en zijde. Aan het eind van deze straat vakwerkhuisjes, waar sfeervolle cadeauwinkeltjes met hun rozenspecialiteiten, in de vorm van siroop, parfums, en zeep aangeboden worden. Aangekomen op de Place du Châtel, omgeven door oude huizen en mooie monumenten zoals de Caesartoren en de Saint-Quiriacekerk, kun je hier plaats nemen op de vele terrassen van de gezellige restaurantjes waar je eenvoudige Franse gerechten kunt nuttigen zoals crêpes met omelet, steaks met friet en nog veel meer!
De achthoekige donjon uit de 12e eeuw
De straatjes slingeren zich verder een weg rond de monumentale panden met onder andere de Saint-Quiriacekerk en het Lycée Thibaut de Champagne. De weg maakt vele bochten en terwijl je mee slingert kun je ondertussen genieten van magnifieke uitzichten over de stad met diverse torentjes. De route voert verder naar het centrum, langs hoge historische muren. De vele natuur in de authentieke stad zorgt voor een groen karakter. Rust even uit op één van de vele bankjes, die de stad rijk is, en verwonder je over de huizen met hun luiken, afgewerkt met krullen. Langs het watertje Voulzie vervolg je verder je weg naar de binnenstad, waar je volop kunt genieten van de lokale ondernemers en horeca. Kleding, welness, kruideniers, bakkers, slagers, schoenen, verzorgingsproducten; leef je maar eens uit!  

La Roseraie de Provins
Ontdek hier de historie van deze symbolische bloem met al haar kleuren, vormen en geuren. Verteld via de ‘groene kamers’. Gesticht door de familie Brehier en Vizier. Na 12 jaar verwaarlozing is deze tuin in 2007 in haar volle glorie hersteld. Het heeft zeker 1 jaar geduurd alvorens de hele tuin weer helemaal op orde was. Maar nu kun je spreken van een verrassende rozenoase. Kijk en geniet…

Flanerend door de bijzondere rozentuin valt direct het uitzicht op de Caesar toren op. Op deze rustige, én charmante plek flaneer je op een terrein van 3 hectare door laantjes met verrassende zitjes en een diversiteit aan bomen en struiken in verschillende vormen, tinten, geuren en kleuren. De miniboomgaard, met een paradijselijke uitstraling, leid je door tunnels van groen met rode en groene accenten van appel, en borders met de mooiste rozen en rozebottels.
Bewonder de rozen in La Roseraie de Provins
Opvallend zijn de takken die begroeid zijn met kleurrijke korstmossen. In deze parkachtige omgeving, doorkruist een idyllisch watertje, met een bruggetje in ‘Monet’ stijl, de rozentuin. De slingerende paden bieden je elke keer weer een ander beeld in de verschillende tuinkamers. Vanuit diverse invalshoeken wordt er weer een ander uitzicht gecreëerd. Verrassend zijn de machtige bomen in combinatie met de laag bloeiende struikjes met oranje accenten. De tuin karakteriseert zich door weelderige zachte vormen, die in elkaar verankerd zijn tot een groene oase. Laat je verrassen door toefjes hulst, bedjes van klimop en bomen waar je beschutting vindt.

Adres:
11, Rue des Prés
Provins

Tip:
Zo’n 70 kilometer ten zuiden van Provins ligt het stadje Château-Thierry in het hart van de Marne Vallei. Op het hoger gelegen gedeelte vind je de oude stad met zijn stadsmuren en oude kasteel, en heb je een fabelachtig uitzicht over de daken en huizen, en natuurlijk de Marne vallei.

In de overblijfselen van het oude kasteel stelt Justine Bournazel kunstwerken tentoon, gemaakt door haar pupillen. Bruikbare voorwerpen, zoals kastjes, spiegels en nachtkastjes, maar ook bijvoorbeeld een buste, zijn geverfd in frisse kleuren en met mozaïeksteentjes bewerkt. Wie eens wil kennis maken met Justine Bournazel, de lerares van deze bijzondere kunstenaars met een verstandelijke handicap, kan haar Atelier Artistique bezoeken in Jaulgonne, 5 Rue de Ferè.

Lees ook:

Berck-sur-Mer: een zee van zandstranden… van september 2015

© Copyright Corawriter 2016

 

 

zaterdag 27 februari 2016

Het was echt de allerlaatste keer…

Tekst:         Cora Verhelst
Fotografie: Ronny Bouwens

Het was echt de aller-, aller-, allerlaatste keer. Ik realiseerde me dat. Zomaar. Plotsklaps. Het deed me veel meer dan ik had verwacht. Ik had gedacht dat ik het zonder blikken of blozen zou kunnen. Ik wilde er vanaf. Voor eens en altijd! Maar de praktijk wees anders uit. Mijn gevoel gaf mijn verstand een behoorlijke optater. Ik pakte mijn fiets stevig vast. Vooruit! Ik zou mij niet laten kennen! Mijn vader zwaaide mij nog na. En ik zwaaide voorzichtig terug. Het was weer even wennen.  Met mijn bijna 30 jaar oude fiets. Mijn allerlaatste ritje. De final countdown. Ik karde door de straten. De wind door mijn haren. De zon als een helder object aan de hemel. Witte wolken dreven aan mij voorbij. Mijn voeten rouleerden in het rond. Ritmisch. En ik ging harder. Steeds harder. Het was onvoorstelbaar hoe goed hij nog reed. En ik voelde mij blij. Herboren. Ontspannen. Het leek wel bijna therapeutisch. Ik keek rond, en genoot. De bebouwing gleed aan mijn ogen voorbij. Een jonge vrouw aan de stoplichten schoot mij voorbij, maar ik racete haar voorbij. Ik was niet meer te stoppen. Vroeger was ik altijd de laatste. Nu was ik de eerste! 30 jaar gleden aan mij voorbij. Ik kreeg hem van mijn vader omdat ik naar een andere school ging. En die was 6 km verder dan mijn oude school. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn moeder was ziedend. Woest. Heeft dagen lang lopen mokken. Om die fiets. Want hij was veel te duur. Ook de fietstassen. Van die grote, stevige. Met mijn boekentas erin reed ik ermee naar school. Elke dag op mijn fiets. Door weer en wind. Soms vloog ik door de harde zijwind bijna de sloot in. Maar deze stalen ros hield mij overeind.


Ondanks alles! Een andere keer werd ik door een keiharde storm tegen een auto aan geslagen. Zelf had ik niets. Mijn fiets ook niet. Natuurlijk niet. Zo’n goede kwaliteit. De auto had daarentegen een grote kras. Van mijn fiets. Samen met de eigenaar zat ik bij hem thuis op de koffie. Ik liet mijn gegevens achter. Ik heb er nooit meer iets van gehoord maar ik besloot sindsdien te voet te gaan. Ik durfde niet meer met die harde wind. De fiets verdween in de schuur. Als een kostbaar relikwie. Wegdoen? Nee. Dat nooit! Oude herinneringen droeg hij met zich mee. Zaten als een stuk modder er aan vastgeplakt. Jarenlang stond hij daar. Tot ik besloot om hem toch maar weg te doen. Ik deed er helemaal niets meer mee. Daarom reed ik daar weer op mijn fiets. Op pad naar de nieuwe eigenaresse! Soepel draaiden mijn pedalen rond. Wat een klasse! Ik genoot van het polderlandschap. Het mooie voorjaarsweer. Een koppeltje eenden zwom in de sloot. Het waren natuurlijk de nazaten van die van 30 jaar geleden. Ik trapte maar door en door. Zag bloeiende sneeuwklokjes. En toen ineens, was ik er bijna. Bij de nieuwe bestuurder van mijn fiets. Spanning was van mijn schouders afgevallen. Ik voelde mij bevrijd. Heerlijk. Dolgelukkig zelfs. Ik had het gevoel dat ik glunderde. Ik wilde mijn oude fiets eigenlijk helemaal niet kwijt. En ik reed keihard aan zijn nieuwe adres voorbij…deze fiets ging weer mooi terug naar huis! Hij verdiende een keurig plaatsje. Onder een zacht dekentje. Ik had er nieuwe plannen mee. Hij moest eerst maar eens opgepoetst worden. En daarna? Ach ja, over 30 jaar zie ik wel weer…
Lees ook: Goedkoop of duurkoop van april 2015

© Copyright Corawriter 2016

 

donderdag 18 februari 2016

Ontdek de eerste voorjaarsknallers!

Tekst:             Cora Verhelst
Fotografie:    Ronny Bouwens

Merk je het zelf ook al? De dagen gaan weer wat lengen. Ik zie groepjes muggen dansen in het nieuwe frisse licht. De temperaturen dalen nog wat verder, maar toch. Ik ruik de voorjaarslucht al, én  spurt naar buiten om de omgeving op nieuw te gaan ontdekken! 
Sneeuwklokjes aan de voet van een majestueuze boom

Mijn zintuigen staan in ieder geval op scherp en we gaan op zoek naar de eerste voorjaarsbloeiers. En die zijn er al volop! In het  verlaten idyllische Zeeuwse dorpje Dreischor (in 2001 verkozen tot ‘Groenste Dorp’ van Europa) vinden we een veld vol met ‘naakte wijfjes’. De primeurs van het voorjaar. Met zijn allen bij elkaar staan ze te wuiven in de ijskoude voorjaarswind. De bikkels. Het witte tapijtje van sneeuwklokjes is uitgerold aan de voet van een majestueuze boom. In het centrum van Dreischor stuiten we op de Sint-Adriaanskerk. De parkachtige omgeving rond dit historische godshuis doet je verleiden om de smalle straatjes verder te ontdekken. Groene mosjes sieren de bomen op. Het gras lijkt wel groener geworden. Sleutelbloemen zorgen voor kleurrijke accenten. Een roodborstje biedt zich aan als een gezellige buur tussen de nog kale takkenbossen.

Kom je ook genieten van de eerste voorjaarsknallers?

Tip:
Lees ook: Ontdek de primeurs van het voorjaar van februari 2014
Copyright Corawriter 2016

vrijdag 15 januari 2016

Winterwandeling in natuurgebied Oranjezon: knoestige bomen versus zacht rendiermos


Tekst:                   Cora Verhelst
Fotografie:         Ronny Bouwens
 

Beleef natuurgebied Oranjezon, een heel afwisselend kustgebied, met reeën en damherten, krachtige konikpaarden en schattige shetlandpony’s. Maar ook knoestige naaldbomen, omgeven met zachte tapijtjes van rendiermos, zijn hier te bewonderen. Geniet van panoramische uitzichten en ga op zoek naar zonnende schildpadden. Struin je met ons mee door struwelen, naaldbos, loofbos, duingrasland en duinen?
Natuurgebied Oranjezon, een duingebied op Walcheren (Zeeland) met een diversiteit aan vegetatie, ligt tussen Vrouwenpolder en Oostkapelle in, en is zo’n 400 hectare groot. Natuurherstelprojecten zorgen voor de terugkeer van zeldzame planten, zoals borstelbies, geelhartje, dwergzegge, melkkruid en dwergvlas. Tijdens deze winterwandeling natuurlijk niet veel van te zien, maar wel een reden om hier in de zomer nog eens terug te keren. 

Het is 27 december, ‘derde Kerstdag’ en de lucht is grauw en somber. We starten de wandeling bij de ingang van natuurgebied Oranjezon, waar het station als stille getuige staat, dat diende voor de waterwinning in het waterwingebied, dat Oranjezon ooit was. Het terrein is daarom nog steeds in eigendom van Delta N.V. (de vroegere Waterleidingsmaatschappij) en de Rijksoverheid, maar stichting Het Zeeuwse Landschap beheert het glooiende duinlandschap sinds 2002. Wanneer we het pad bewandelen, variërend van zand, gras en schelpen, ontdekken we het draineerkanaal dat in 1920 in gebruik werd genomen.
Het draineerkaneel
Het water dat uit de duinen van goede kwaliteit was, werd op deze manier onttrokken uit dit gebied en verder getransporteerd. In het kanaaltje zien we houten palen waar, als je geluk hebt, schildpadden op liggen te zonnen. Ooit door iemand uitgezet en nu een grappige bezienswaardigheid in Oranjezon. Aan de oever van het kanaal groeit in de zomer de watermunt die zoet van smaak is.

Via een schelpenpad, geflankeerd met kale bomen, nemen we de bocht naar links. Sporen in het zand wijzen erop dat hier onlangs herten hebben gelopen. Het prikkeldraad, dat het pad scheidt van het graslandschap, ziet er al behoorlijk verfomfaaid uit. Tja, herten laten zich hier niet door tegenhouden. Ook konikpaarden met hun krachtige uitstraling, zijn in Oranjezon te bewonderen. In het landschap ontwaren we een soort van partytafel. Een zuil met een plat rond plateau dient als meetmateriaal voor cartografen. Al verder wandelend moeten we een behoorlijk klimmetje maken. Bovenaan de zandachtige top hebben we een schitterend uitzicht over het begrazingsgebied van de konikpaarden. Afkomstig uit de Betuwe, zorgen ze hier voor natuurbeheer. Dankzij hen, wordt de aarde op een natuurlijke manier omgewoeld, zodat nieuwe planten weer de gelegenheid krijgen om zich te ontwikkelen. Zo blijft er een afwisselende vegetatie. De paarden zijn volledig selfsupporting en zorgen tegelijkertijd voor een stoere sfeer in het gebied.

Wanneer we verder het pad vervolgen slingert het kanaal zich door het duinlandschap. Het pad is enigszins van historische waarde. Na de bombardementen in Middelburg is het puin hier op de paden achtergelaten.
Ondertussen genietend van al de naaldbomen ontdekken we wissels van herten, maar ook hun slaapplaatsen. Onder het struweel zien we natuurlijke bogen waar ze zich heerlijk onder kunnen verschuilen. Konijnen- en hertenkeutels liggen in groepjes bij elkaar. Wist je dat je hertenkeutels van konijnenkeutels kunt onderscheiden doordat het hertenkeutel eindigt op een puntje?
Het landschap toont kleurloos maar hier en daar ontdekken we rode accenten van de rozenbottel. Het is voornamelijk voor vogels een voedzame vrucht om de winter mee door te komen. Ook het duindoorn met zijn prachtige oranje bessen, vol met vitamine C, zorgt voor een kleurrijke explosie in het ruige landschap. Amerikaanse vogelkers, abelen, te herkennen aan de wybertjes op hun stammen, esdoorns en sparren, zijn hier rijkelijk aanwezig.
Rendiermos wordt ook wel 'geweitjesmos' genoemd
Het rendiermos, of ook wel ‘geweitjesmos’ genoemd, is hier door de natuur in grote tapijten uitgerold. Een panoramisch uitzicht biedt ons de gelegenheid om ver te kijken: het Veerse meer, de zee, het pittoreske dorpje Vrouwenpolder, windmolens en zelfs de industriële objecten van megaconcern Dow, zijn hier in één vergezicht te aanschouwen. Nadat we al heel wat duinen hebben afgestruind, stuiten we op een wachthuisje midden in het bos. Dit schattige ‘peperbusje’ diende in W.O.I als uitkijkpunt richting het strand en de zee om de aankomende vijand op tijd waar te nemen. Nu, als historisch element midden in dit natuurdecor, kunnen we constateren dat de duinen zich al ver uitgebreid hebben…

Wil je ook eens de slingerende paden in dit magnifieke duinlandschap bewandelen? Op zoek gaan naar herten of hertensporen? Een dik donzig matras van rendiermos beleven en je vergapen aan eindeloze zeegezichten? Maak dan eens een winterwandeling in natuurgebied Oranjezon. Struin, ontdek en beleef!
Ook eens je kennis uitbreiden over de natuur? Of boeiende workshops meemaken en bijzondere excursies meebeleven? Kijk dan op de website van stichting Het Zeeuwse Landschap: www.hetzeeuwselandschap.nl.
Natuurgebied Oranjezon
Koningin Emmaweg 26
Vrouwenpolder
 
Het toegangsbewijs kost 1 euro en is ter plaatse te koop. 

Tip: Lees ook Catching the Geocacher van januari 2014 

© Copyright Corawriter 2016

maandag 11 januari 2016

Winterblues


Tekst en fotografie: Cora Verhelst

De winterblues. Heb jij er ook wel eens last van? Wakker worden met een mistroostig gevoel. Weer je bed uit terwijl je heerlijk in dromenland verzonken was. Opgekruld tot een bal in een denkbeeldig holletje. Dromend van zonnige oorden. Terwijl de regen tegen de ramen striemt. Korte dagen, lange nachten. Waarom zou je de deur uitgaan? Je sleept je door de dagen heen. Maar hoe zit het nou met dieren? Hebben zij ook last van de winterblues? Of zit het gewoon tussen de oren? Tussen mensenoren wel te verstaan. Mensen die lijden aan een winterdepressie zijn vaak geneigd om in de winter meer te slapen dan tijdens lange zomerdagen. Eigenlijk is dat heel normaal, toch? Dieren doen dat ook. Niks om depressief over te doen. Maar wij mensen, jagen en jakkeren maar door.
De winterblues, RELAX!
Ik kijk naar mijn kat. Lui snurkend op zijn dekentje, omzoomd met een zacht dasje. Af en toe gapend en zich omdraaiend. Zijn knuistjes licht gekromd onder zijn warme borstje. Of helemaal languit. Het enige geluid dat hij nog produceert zijn snurkgeluidjes als een langzaam uitbollende locomotief. Misschien moet ik dat ook maar eens doen. Zo nu midden in die eindeloze winter. Eens lekker uitbollen. Lui op de bank. Of in bed. Spannend boek erbij. Dampende kop chocomel. Kaarsje. Gordijnen dicht. Warm opgekruld in mijn holletje. Zacht harpmuziek op de achtergrond streelt mij in slaap. Eigenlijk voel ik mij zo al veel beter. Leven op het ritme van de natuur. De winterblues, wat was dat ook al weer?

© Copyright Corawriter 2016

 Lees ook: Trillen met thrillers van januari 2013