In opperste
concentratie stuurt ze haar witte Suzuki Alto het parkeervak uit. De lichten
aan, want het is al donker. Duizenden sterren zijn de enige lichtpunten in de
omgeving, op een paar lichtmasten na. De geasfalteerde afrit is breed en zonder
obstakels. De bocht naar de weg wordt goed genomen. Rijdend richting de rotonde
stuurt mijn 23-jarige nicht haar voertuig verder de baan op. Het jonge
gezichtje staat ontspannen, maar alert. Met haar tengere lichaam de baas
spelend over het voor haar nieuwe voertuig met haar pas behaalde rijbewijs in
haar achterzak. Onder de inktzwarte hemel met fonkelende sterren kijk ik haar
na. Een windvlaag glijdt aan mijn gezicht voorbij. Een koude rilling trekt over
mijn rug, terugdenkend aan mijn eerste rijervaringen. Ik zie mezelf nog zitten
in mijn favoriete Renault 5 GTS. Bij elke nieuwe rit streelden mijn handen de
ronding van mijn stuur voordat ik de sleutel omdraaide, het startschot voor
mijn dagelijkse race naar mijn werk waar duizenden bestellingen in geordende
stapeltjes lagen te wachten bij het bekende postorderbedrijf Neckermann om in een moordend tempo (met een vast team!)
ingetypt te worden. Tot die ene fatale dag, toen de politie mij op de hielen
zat, en ik, het stopteken negerend, alleen dacht aan mijn werk, een belangrijke
verantwoordelijkheid.
 |
| 'Politie' 'Stop' knipperde het in mijn achteruitkijkspiegel |
Maar laat ik
wat dieper op de situatie van toen ingaan: ik reed mijn auto van de oprit af,
mijn handen trokken aan het stuur, ondertussen mijn ogen de achterliggende
straat met stoep ‘afscannend’. Een auto
stond nogal onhandig geparkeerd en ik kon mijn bocht niet volledig nemen. Ik
had terug moeten rijden, maar koos voor een ander illegaal alternatief: de
stoep achter mij afspeurend, nam ik een klein stukje van de stoeprand mee. De
wielen bonkten ertegen aan en de auto veerde daarna weer terug de weg op. Een
mierenhoop liet ik plat achter. Ik bracht daarbij geen voetgangers in gevaar,
want die waren er niet.
Deze actie
duurde misschien nog geen 5 seconden, maar genoeg om gesignaleerd te worden
door een oplettende politieagent in politieauto. Ik reed de straat uit, nam een
bocht naar rechts en vervolgens weer naar links, en negeerde in eerste
instantie het stopteken met: ‘politie’
‘stop!’, ‘politie’ stop!
Ik leefde een keurig, net, en saai leven en kon mij niet voorstellen dat dit
voor mij bedoeld was. Bovendien was ik in een grote haast en ik dacht aan al
die orders die ingevoerd moesten worden, om al die klanten blij te maken met
een leuke knuffel, Neckermanns nieuwste cadeauactie, en die ene bekende
Nederlander met zijn zwembroek met olijk printje. Hij was er regelmatig bij op
Koninginnedag, met zijn spontane lach hoog opgetrokken tot aan zijn, bijna
sprookjesachtige, oren in het bijzijn van zijn zelfbewuste vrouw, de kleding met
zorg uitgekozen, het haar in een vlotte coupe geknipt. De herinnering kwam dan
altijd weer naar boven, hoe ik met volle aandacht de bestelling had ingetypt, mijn
vingers liefkoosden bijna de toetsen, voor hem de zwembroek, voor haar een chique
wikkeltop uitgevoerd in diepzwart. De entertoets met een bepaalde gratie
indrukkend waarmee ik de bestelling definitief bevestigde. Ik voelde me op dat moment bijna de personal
shopper van een echtpaar van heel hoogstaand niveau. Alhoewel ze de kleding
natuurlijk zelf uitgekozen hadden. Maar dit even terzijde en terug naar de kern
van mijn verhaal: wellicht stonden ze nu op het punt om een reisje naar de
Azoren te maken en wilden ze volgende week al vertrekken. We konden deze
bijzondere familie toch niet laten wachten doordat ik een stoeprandje had geraakt?
Maar goed, het geknipper bleef aanhouden en ik parkeerde uiteindelijk mijn
Renault 5 GTS netjes en met een keurige discipline aan de kant van de weg. Ik
draaide mijn raampje handmatig open. Het regenwater droop ervan af. Het venster
schokte ritmisch. Nee. Electrische knoppen had je toen nog niet.
 |
| Neckermanns nieuwste cadeau-actie: een warme knuffel |
Een druppel
spatte op de vensterrand uiteen toen de agent mijn Renault 5 GTS met een zekere
autoriteit naderde, en symboliseerde de aantijgingen over mijn ‘stoepje
rijden’, die de agent als een waterval over mij uitstortte. Zijn handen omklemden
mijn portier, de witte knokkels tentoongespreid als keiharde kogels en ik in
tweestrijd verkerend over wat ik zou gaan zeggen. Ik voelde mijn mond
verstrakken en de spanning gleed als een ijzeren harnas over mijn gezicht. Mijn
geheim prijsgeven, kon ik niet. Ik moest discreet blijven ten aanzien van mijn
belangrijke klant, en barstte vervolgens in een stormachtige draaikolk van woorden
uit voorzien van een maatschappelijk item wat mij als eerste te binnen schoot.
Wat mijn beweegreden hiervan was, weet ik niet eens meer maar ik wierp als
tegenaanval toe: ,,Zou je eerst niet achter al die drugsdealers aangaan in
Terneuzen, waar al die Fransen uit Noord Frankrijk op af komen, en een enorme
overlast veroorzaken in die wijken!” De
woorden beukten als een golfslag tegen de agent aan. Hij vertoonde echter geen
spoortje emotie. Met het gezicht in een geordende discipline antwoordend, boog
hij zich naar mij toe: ,,Ja, maar eerst
bent u aan de beurt!” Ik keek hem een aantal luttele seconden aan en draaide
toen mijn raampje dicht. Ja, op dezelfde ritmische wijze. Met het hendeltje.
Hij trok zijn handen met kogelknokkels op tijd weer terug. De adrenaline gierde
door mijn lichaam en booste mij een weg vooruit terwijl ik het gaspedaal
keihard intrapte, de politiewagen inclusief agent achterlatend. Water uit
plassen spatte op, bladeren dwarrelden in het rond. Ik had maar één doel voor ogen: mijn werk, met
op die bruine mahoniehouten kast dikke stapels bestelbonnen…inclusief die ene
Koninklijke bestelbon…
Lees ook:
Jackass in
de omgeving van Axel van juni 2014
© Copyright Corawriter 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten