De hardloper

Langs fluisterende golven...

,,Hoeveel kilometer loop je eigenlijk?’’ Hij vroeg het nadat hij me gecomplimenteerd had met mijn hardlooprondje. We hadden elkaar gezien in de polder: ik trimmend, hij fietsend met zijn bordercollie los naast hem. Uiteindelijk waren we elkaar na de afronding van onze sportieve activiteiten opnieuw tegengekomen vlakbij het grasveldje waar mijn woonst en zijn favoriete horecagelegenheid aan grensden. Zijn viervoeter struinde nog wat rond terwijl hij zijn fiets parkeerde in het fietsenrek. Ik moet hem even vreemd aangekeken hebben, misschien wel met grote ogen. Nadenkend over het antwoord op zijn vraag. Want: hoeveel kilometer liep ik eigenlijk? Ik moest hem, eerlijk gezegd, het antwoord enigszins schuldig blijven. Was het 7 kilometer of 10 kilometer? Of als ik de route naar het nabijgelegen gehucht nam, was het dan 14 kilometer? Ik liep al zo’n 22 jaar hard maar had nog nooit bijgehouden hoeveel kilometer ik per hardlooprondje liep. En hoe was mijn conditie? Wat was mijn tijd? Geen idee. Wat was mijn doel? Had ik ooit een doel gehad? Waarom was ik er 22 jaar geleden mee begonnen? Had ik toen een target geformuleerd, om in bedrijfstermen te spreken. Nee, eigenlijk niet. Ik was er eerlijk gezegd mee begonnen omdat het gezond was om  buiten te komen. Mijn leven in een kantoorbaan slijtend, snakte ik behoorlijk naar de buitenlucht. Daarom besloot ik een paar goedkope trimschoenen te kopen en begon ik hard te lopen: zonder plan, zonder hardloop coach. Ik liep gewoon met het verstand op nul en zag wel hoe lang ik het vol hield. En dat volhouden werd steeds langer: van een paar honderd meter naar een paar kilometer en  steeds verder. Alhoewel ik het lang bij hetzelfde rondje hield. Was dat misschien de vijf kilometer? Een lachertje onder de huidige hardlopers die sinds de laatste jaren explosief gestegen waren. Maar hoe zat het nou echt met mijn conditie en met mijn afstanden? En was ik, symbolisch gezien, niet de marathonloper? 

,,Was ik de marathonloper of de ‘ik rommel-maar-wat-aan-hardloper’?” 

Sommigen lopen met een sportcoach

 Ik liep namelijk al bijna 25 jaar hard. In al die tijd was ik nooit gestopt. Deze vorm van sporten was al jarenlang een belangrijke factor in mijn leven. Twee keer per week liep ik mijn rondje. En om de variatie erin te houden, ging ik soms de ene kant op en soms de andere. En wat dacht je van al die ommetjes tussendoor? De wandelingetjes van mijn auto naar mijn werk? De trap die ik nam om op vijf hoog te komen?
Anderzijds had ik nog nooit een wedstrijd meegelopen. Ik was nog nooit aangemoedigd door mensen langs de kant, had nog nooit een medaille ontvangen en nog nooit met een groep meegelopen. ‘Hupte’ ik dan maar wat rond? Was ik een ‘ik-rommel-maar-wat-aan-hardloper’ terwijl anderen schema’s maakten, zich targets stelden en sportcoaches inzetten. Maar ging het mij eigenlijk niet om de kwaliteit in plaats van de kwantiteit? Had ik niet al tijdens mijn trainingen bijzondere planten ontdekt, reeën gespot, genoten van spectaculaire zonsopkomsten,  een winterwonderland beleefd alsof ik in Oostenrijk liep en door verstilde landschappen terwijl in de verte mensen als zwarte silhouetten over dijkjes fietsten. Ik leerde de winterakoniet kennen, de primeur van het voorjaar, vond in bossen de look-zonder-look met het oranjetipje, een zeldzaam vlindertje, en wist precies de locaties waar de bijzondere pinksterbloem bloeide. Ik had de wisseling van de seizoenen intensief meebeleefd. Ik liep in regenbuien, tijdens zwoele zomeravonden, frisse winterochtenden, en met het uitzicht op de prachtigste regenbogen. In een gezwinde cadans. Was dat allemaal dan niet meer waard dan die medaille? Het genieten, de omgeving in je opnemend, elke keer in een ander landschap, met andere weersomstandigheden. Soms liepen konijnen en hazen met me mee, motiveerde de Schelde mij met zijn fluisterende golven, luisterde ik naar de mooiste vogelconcerten en juichten bomen mij met hun takken ruisend tegemoet, als statige coaches langs de kant van de weg. Waren zij niet mijn uiteindelijke doel? Had ik voor mezelf niet meer een soort van Mindfulness loop gecreëerd? Deze keer eens geen target formulerend omdat de maatschappij daar al zo vaak om vraagt? Gewoon genieten zonder te focussen op afstand, tijd en 'wat doet de concurrent'? Niet kiezend uit de 20, 30 of 40 kilometer, maar uit de  'Zeldzame-Orchideeënroute', de 'Look-Zonder-Look-Route' of de 'Klaprozen-En-Wilde-Bloemen-Route'…

© Copyright Corawriter 2018