Witte parels als kerstcadeau

Tekst en fotografie: Cora Verhelst

Kerstmis  2012. Ik sta bij de boom. Onderaan de boom zie ik prachtige witte parels, ik wil ze tellen maar het zijn er teveel. Tijdens de mooiste tijd van het jaar krijg ik het prachtigste en niet betaalbaarste cadeau. Ik zou ze willen pakken en om mijn hals willen hangen. Maar ik laat ze aan de boom vastzitten. Daar komen ze het beste tot hun recht…

Regen, regen en nog eens regen. Al heel het jaar door. Toch besluiten we met Kerstmis ons niets aan te trekken van de natte weersvoorspellingen. We trekken geen regenpak aan en nemen geen paraplu mee. We stappen in de auto en rijden door het Zeeuws-Vlaamse landschap richting de Braakmanbossen. Bij het bordje dat aangeeft dat je naar rechts moet afslaan naar de Braakmanbossen Noord gaan wij linksaf. Een eindje verderop parkeren wij de auto. De hemel trekt open, grauwe wolken wijken uiteen. Links en rechts van ons akkers met donkerbruine klei, blinkend als een spiegel. Maar ook groene velden met lage dijkjes. Onvoorstelbaar dat ze vroeger dachten dat die de zee tegen hielden. Het is twaalf uur en voordat we het bos ingaan, schijnt een lage zon in ons gezicht. Terwijl we een walletje aflopen naar beneden krijgen we toegang tot het bos. Even verderop lopen we langs een watertje omzoomd met bomen en struiken.

De struik van de kardinaalsmuts draagt nog enkele oranjeroze vruchtjes. We lopen over een groen pad met af en toe kuilen. Als je niet uitkijkt, zak je een halve meter de grond in! We lopen verder langs een strook met bomen en zien een eekhoorn. Hij huppelt over de grond en wanneer we dichterbij willen komen, klimt hij de bomen in. Vlakbij het wandelpad ligt een omgezaagde boom. Witte zwammetjes bekleden de stam. Regendruppels hangen als parels aan de paddenstoelen. Dan schijnt de zon recht op de zwammetjes. De witte parels glanzen. Wanneer ik ze streel, voelen ze zacht aan. De zon verwarmt mijn handen. Het is winter maar ik beleef intensere ervaringen dan in de zomer.

Zomaar een weetje….

Wist je dat kerstmis in vroegere tijden ook al  het feest van het licht werd genoemd? Op deze dagen staat namelijk de zon op zijn laagst. Daarna gaan de dagen weer lengen. De heidenen vierden dit met diverse rituelen. Het vieren van de zonnewende en het verjagen van boze geesten deden ze met veel lawaai en herrie. Dit is de voorloper van ons oorspronkelijke vuurwerk.

Zomaar een spreekwoord uit de oude doos….      

Je zit te zwammen:

Je vertelt onzin.

Zomaar een beetje geschiedenis….

Toen de Christenen in ons land kwamen om het verhaal van het kind Jezus te verkondigen, merkten ze dat de oude rituelen van de heidenen moeilijk af te schaffen waren. Daarom besloten de Christenen om de geboorte van Christus tijdens de periode van de  zonnewenderituelen te vieren. Beide groeperingen hadden hiermee een overeenkomst: namelijk het vieren van het licht. Bij de Christenen wordt Jezus ook als het “Licht der wereld” beschouwd.

Zomaar wat kerstmis internationaal….

In Mexico begint het kerstfeest al op 16 december. Tot 24 december zijn er dan de “posada’s”. Dat zijn optochten van kinderen en volwassenen waarbij beelden van Maria en Jozef worden meegedragen. De Mexicanen spelen dan na hoe Maria en Jozef op zoek zijn naar een logeeradres. De baby Jezus wordt op de laatste dag meegedragen die op het einde van de avond in een kribbe wordt gelegd.