Fotografie: Ronny Bouwens
Ik zag hem daar staan: de stalen tijger. Oud, maar nog lang
niet opgegeven. Voortgekomen uit een tijd waarin oude ambachten nog meetelden
in de productie van artikelen. Van een hoogwaardige kwaliteit en onuitroeibaar.
Mijn ouwe fiets, die mij elke keer harde races bezorgde. Maar het was nu tijd
voor ontspanning. En genieten. Ik had tenslotte nóg een fiets. Die was heel de
winter in een vergeten hoekje blijven staan. In een schuur vol met spullen. Een
zure geur met zich meedragend. Gedurende heel de winter had de kat ook daar
zijn territorium afgebakend. Een tuinhark met modder er tegenaan geleund. Op
zijn bagagedrager een doos met tuingereedschap. Een creatief kunstwerk van
spinrag, dat mijn stuur en mijn trapper aan elkaar verbonden hield. Verstoft stond
hij erbij. Een grote gapende wonde met zich meedragend. Hier kon alleen een
bandenspecialist aan te pas komen. En daar was echt geen tijd meer voor nu met
de vakantie voor de deur! Dus, was ik toch weer veroordeeld tot m’n ouwe fiets.
We leken wel voor altijd aan elkaar verankerd te zijn. Als een onlosmakelijk
team. Zoals een amazone met haar paard. M’n ouwe fiets ging mee naar Frankrijk!
Of ik nu wilde of niet. Ach ja, de Tour de France was volop in bedrijf.
Wellicht kon ik nog in Team Rabobank…
 |
| M'n ouwe fiets en ik : geen races meer. Eindelijk vakantie! |
Snel werd hij opgeladen. Ondanks de siererwt, die hem met
zijn groene tentakels stevig in zijn greep hield. M’n ouwe karretje had zich
definitief losgerukt uit zijn jarenlange slaapmodus. Blijkbaar nu ook klaar
voor een internationale race. Hij had grotere ambities dan ik dacht. En dus
toerde hij mee naar Frankrijk. De Zeeuws-Vlaamse polders achter zich latend. De
Schelde, die ooit zijn eindstreep was, verruilde hij nu voor een heuse Franse
oceaan. Geen kinderachtige Zeeuwse fietspaden die hem niet verder brachten dan
Terneuzen. Het echte werk was nu begonnen! Langs Belgische snelwegen en Franse
tolwegen, liet hij zich begeleiden naar onbegrensde mogelijkheden. Wij op
ontdekkingstocht, hij op zoek naar nieuwe sportavonturen waar op dit moment fietswedstrijden
in de vorm van de Tour de France en voetbalcompetities de boventoon voerden.
Via het Belgische Diksmuide en het Franse
Cap Gris-Nez bolde hij mee naar de Voies Vertes (fietsroutes door het
Franse landschap) bij Offranville. Hier lag de ultieme Franse uitdaging: de
Veloroute du Lin, van Hautot-sur-Mer tot Fécamp; een oude spoorlijn die nu
dienst doet als fietsroute. Van stationnetje naar stationnetje kar je door
groene tunnels, langs groene landerijen en idyllische dorpjes. Maar de
wedstrijdjes bleken nu eindelijk voorbij te zijn! Want bij de eerste de beste
hangmat hielden we halt en onder het beschermende bladerdak van een eikenboom,
kwamen we tot rust en hadden we nog maar één einddoel in gedachten: vakantie!
Lees ook in de serie van 'Op m'n ouwe fiets':
Op m’n ouwe
fiets…deel 3 van juli 2016
Op m’n ouwe
fiets…deel 2 van juni 2016
Het was echt
de allerlaatste keer…van februari 2016
© Copyright
Corawriter 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten