De horlogemaker die genoot van de vogels en de vrijheid…

 Tekst: Cora Verhelst
 Fotografie: Ronny Bouwens

Het parmantige roodborstje verraste de horlogemaker

Hij had het raam een stukje open geschoven voor wat frisse lucht, ondanks dat de sponning er piepend en krakend bij geprotesteerd had. De verfrissing was als een welkome gast de ruimte binnengedrongen. Oude houten meubelen en een vochtige muur hadden een akelige bedompte lucht veroorzaakt. Gelukkig had het horloge, dat op de mahoniehouten tafel lag, er niet onder geleden. Een zonnestraal gleed naar binnen en liet het uurwerk schitteren. De horlogemaker moest de illustratie van de vogel er nog in graveren. Hij was een gepassioneerde vogelspotter en wilde het sieraad een persoonlijke touch geven. Daarvoor had hij al een sjabloon van een roodborstje laten maken. Zijn favoriete vogeltje, ondanks dat hij al heel Europa had afgereisd en de meest exotische vogels spotte. Vogels en horloges waren zijn passie en hij hoopte het horloge voor zijn nageslacht als een dierbare herinnering na te kunnen laten. 

Op een brocante had de man het horloge gevonden. De verkoper had er een boeiend verhaal over verteld dat het horloge gedragen was door een Vlaamse soldaat in de Eerste Wereldoorlog. Daar in die Vlaamse velden, tussen de loopgraven in, was hij gevonden met dit horloge nog om zijn pols. Later bleken er rode klaprozen te bloeien op de plaats waar de krijgsman was doodgeschoten. Het horloge was overigens een echte Cartier, een exclusief merk dat al meer dan een eeuw kwaliteitssieraden maakt. En dan nog eentje van een bijzondere historische waarde: de Cartier Tank dat het symbool werd van moed. Soldaten droegen het vaak aan het front. De behuizing extra sterk ter bescherming van het uurwerk tijdens heftige gevechten in de loopgraven en de polsband van metalen schakels, als rupsbanden van een tank. Omdat het horloge dienst weigerde, besloot de horlogemaker het open te maken. Hiervoor had hij speciaal gereedschap. Daarom pakte hij zijn attributen bij elkaar, veegde het stof van zijn stoel en nam plaats aan het bureau waar zijn vader, van wie hij het ambacht had geleerd, ooit nog aan werkte. Hij moest met een bepaalde sinecure te werk gaan, het oude uurwerk als een kostbaar relikwie vasthoudend. Terwijl hij het voorzichtig opende, rolden er, tot zijn verbazing, zwarte zaadjes uit. De horlogemaker tipte met zijn vinger de zwarte korreltjes aan en liet ze weer vallen waarna ze roerloos  bleven liggen op het houten bureaublad. Het leek wel op klaprooszaad. Met de intentie ze aan zijn buurvrouw te geven, die een fervent tuinierster was, veegde hij ze bij elkaar op een net hoopje. In de holle ruimte van het horloge vond hij eveneens een gekruld rolletje papier als een coconnetje opgerold. Voorzichtig peuterde de horlogemaker het los. Met een pincet het broze documentje openend. Het was immers al honderd jaar oud. Waarom zat het in het horloge? Toen zag hij de tekst op het briefje: ‘Dat deze zaadjes in een tijd van vrijheid gevonden worden’. Plots verscheen er een roodborstje in het raamkozijn, nieuwsgierig loerend naar de zwarte zaadjes. Met zijn rode borstje hipte hij parmantig op het kozijn. De horlogemaker was verrast en herhaalde de geschreven woorden van de Vlaamse soldaat als een mantra….nog nooit waren zijn passies voor het vogel spotten en zeldzame horloges op zo'n bijzondere manier zo dicht bij elkaar gekomen!

© Copyright Corawriter 2017