 |
| Gehakkelde aurelia op hemelsleutel |
We krijgen
het zomaar voor niets. Het is een cadeautje. Die laatste mooie, warme en
rustige nazomerdagen met van die prachtige geschulpte witte wolken aan de
horizon, als uit een oud Hollands schilderij. En terwijl ik over het bospad loop,
ben ik mij bewust van al mijn zintuigen. Blaadjes dwarrelen naar beneden,
krakend vers. Of kan ik beter zeggen: krakend oud. De zon voelt als een warme
deken om mij heen, terwijl bijzonder veel vlinders rond mij heen fladderen. Het
stond gisteren ook in de krant: ‘Dagvlinders pieken nog even, door een
aangename zomer’.
Een zacht briesje strijkt langs mijn huid en ik zie één, nee
wat zeg ik, twee, zelfs drie eekhoorns! Moest je vroeger naar de Veluwe om deze
grappige springers te zien, nu kom je ze zelfs bijna in je achtertuin tegen. En
weet je nog, je pakte toen snel je – voor nu ouderwetse - fototoestel, gelukkig
zat je rolletje er al in gekruld, en snel maakte je een foto van die eekhoorn
om trots aan het thuisfront te laten zien. Je ooms en tantes, broers en zussen,
vader en moeder zag je dan speurend de foto bekijken, zoekend naar die
eekhoorn, die er dan als bruin vlekje met twee bruine oogjes op stond. Nu kun
je er bij wijze van spreken in je eigen omgeving bijna tikkertje mee spelen.
Verder kuierend in dit warme naar de herfst geurende decor zie
ik bomen met goudgele kronen met op de voorgrond gele bloemen en weelderige bosjes
met rode besjes. Zo verleidelijk dat ik er wel van zou willen snoepen. Maar
wellicht zijn ze giftig, dus beter maar niet doen. Want morgen komt er weer
zo’n dag! En die wil ik niet missen!
© Corawriter 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten